VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - DOJA TË ISHAPoemth nga MAKSIM BORODINPërktheu: FASLLI HALITI

Maksim Aleksandrovich Borodin ka lindur në vitin 1973 në Dnipropetrovsk (Ukrainë lindore), ku ai ende jeton sot. Ai u diplomua në arkitekturë, filloi të jepte mësim në universitet. Ai është autor i vargjeve në rusisht dhe i poezisë vizuale. Që nga viti 1996 publikon në revistën e qytetit të tij ("Artikl '", "Dnepr vecernij"), që nga viti 2001 edhe në edicionet e Moskës dhe Shën Petersburgut ("Vavilon", "Arion", "Futurum", "Ingermanlandija", "Text-only ").
_________________________________

Doja të isha

          . poemth .

Doja të isha
bir i një marangozi,
por jam i shtrënguar
të qëndroj në kompjuter
gjithë ditën,
duke pirë bezdi
me kafe të tretshme,
duke ngrënë pagjumësinë
me salsiçe në brumë.
Çdo ditë
Unë blej një biletë llotarie
duke shpresuar
që të fitoj para
që të blej një makinë të re
dhe
një apartament të ri,
duke harruar ngadalë
si bie erë druri,
nga i cili dru
është bërë djepi im.

***
Kam mbyllur perden e dritares
në mënyrë që drita verbuese e diellit
të mos depërtojë në dhomë.
Kam nevojë të rri ballë për ballë me veten time.
Kam nevojë të gjej një të çarë
drejt së ardhmes,
nëpërmjet së cilës futen në të tashmen
tingujt e shiut,
të qarat e një fëmije,
zhurma e erës,
era e barit ...
Dhe e gjeta.
Brenda ndërgjegjes sime ka një derë të vogël,
përmes së cilës mund të arrish në të kaluarën,
mund të arrish dhe në të ardhmen,
mund të vizitosh cilindo qytet të botës,
mund të sjellësh një turmë e miqsh,
mund ta lësh thjesht hapur gjithë natën,
pa iu trembur miqve të padëshirueshëm
mund të ...
Por duhet thënë -
përmes kësaj derë, ti mund të bësh lirisht
gjithë kontrabandën e botës
dhe asnjë forcë s'mund ta pengoj.
Por ndonjëherë
Mjafton të mbyllësh të gjitha dyert,
të mbyllësh perdet e të gjitha dritareve,
të harrosh të gjitha gjuhët
dhe
të mbetesh vetëm për vetë me jetën,
ballë për ballë
me fatin tënd -
fatin e një Zoti të dështuar.

*

Në errësirë qetësia del më në dukje.
Prek me gjuhën pastaj
të gjitha gropëzat mbi trupin e saj.
Gjoksi i saj ngjan me lartësi marramendëse
...
Në errësirë.
***
Me shkopinj kinezë rrezesh diellore
përmes perdeve me shpofka
mëngjesi mbledh
në dhomën me zagushi
farëzat e fundme
të gjumit tonë.
Zgjohemi të gjithë të djersitur,
të plandosur mbi shtretërit
si ideograme misterioze.
Dita në ardhje na duket
si të jetë një botë e madhe,
krijimit të së cilës i kanë hedhur
kthetrat dhe ëndrrat tona.
Më kujtohet
qe natën
ishim
buzë çmendurisë ...
Por tani
e gjitha kjo i përket së ardhmes.

***

Era është
një lodër druri,
që qëndron mbi prag
të një dritareje të hapur.
Prapa saj gjithçka është si në jetë:
një pemë hepohet sa në një anë, në anën tjetër,
një zog, duke prekur ajrin me krahë,
fluturon lirisht nëpër qiej,
dielli guxon të ndalë rrugën që sillet drejt lumit,
njerëzit ...
Duket se këtë ditë me erë
të gjitha aromat dhe tingujt
rrjedhin së bashku në një dhomë,
mbushur me kohë
dhe mendime.

***

Jepmëni vargjet.
Mund të jenë shënjuar në rërë,
shënuar në gur.
Do t'i vë në një qoshe të dhomës,
ku dielli
s'do të mund të arrijë në sipërfaqen e sheshtë
të fatit tonë
me shkopinj bambuje të mençurisë universale.
Janë vargje nate.
Vargje që pasi i kemi lexuar arrin eklipsi
dhe marramendja.
Vargjet e Perëndisë së Dashurisë me shumë krahë.
Vargje marrëzish të zhrumshme e çapkënërie të qeta
npër të cilat ndalet zemra
midis
kateve të një shtëpie të vogël dykatëshe të Tibetit.
Lëkura e ngrohtë në anën e brendshme të ijeve të
tua
Ermim i një poezie sapun francez.
Jepmë vargjet,
mund të përkthehen
në gjuhën tënde ose në timen.

***

Në ëndërr arrijnë.
Uitmani.
Dikinsoni.
Thomas.
Silvia.
Flasin.
Çohuni. Mos flini.
Nuk ka kohë për të fjetur.
Ju duhet të bëni atë që s'arritëm të bëjmë ne.
Ju duhet të merrni në hapin e ardhshëm
në pikat ku ato u ndërprenë.
Çohu. "Shko të lahesh. Laj dhëmbët.
Ulu në tavalonë.
Shkruj.
Duhet të shkrush pesë faqe sot.
Duhet...
Duhet...
Duhet...
Zgjohem me dhimbje koke dhe tharje goje.
Ethet më shungullojnë si motor i një traktori.
Zemra ime mëdyshet në një mendim të vetëm:
përsëri
mbrëmë
harrova të mbyll librarinë
me tre dryna.

***
Muzika në shpirtin tim
është një rrebesh tropikal.
Strehohem shpejt në pemën çadër,
por rrebeshi më arrin, më godet faqet,
kokën, krahët, shpinën.
Unë jam i kënaqur me fatin tim.
Në shkretëtirën gurishte të ditëve të fundit,
tre qind kilometra nga frymëzimi më i afërt
të ndodhë një fluks kaq i mahnitshëm
ntuziazmi parak.
Jam i çmendur
apo më kanë rritur rrogën?
Më mirë - gjëja e parë,
më mirë - gjëja e parë,
më mirë - gjëja e parë ...
***
Në diellin,
që perëndon pas çative të shtëpive,
ka diçka të pashpjegueshme.
Edhe nëse kursin e astronomisë i njeh
ligjet themelore të lëvizjes së planeteve,
mbetet megjithatë ndjenja
yshtur nga realiteti.
Duket se
përtej vijës së horizontit bota shpejton
për në abys
dhe gjithë trolejbusët, njerëzit dhe zogjtë
së bashku me diellin e madhe përvëlues
presin në skaj të tij
çdo natë, që të duken në mëngjes,
çdo gjë që të ndodhë,
nga pjesa tjetër e jetës sonë.
Realiteti është një fantazi, bazuar në pikturën.
Sa më i kthjellët është përfytyrimi,
nëse kalojnë sa më shumë trolej
dhe zogj
në fund të abysit.

***

Në katër e njëzetë të mëngjesit
del në rrugë në ajrin e freskët
të shtëpive të reja ...
Frymëzon këndet e tij të mprehta.
Maturisht.
Mund të qëndrosh midis të gjallëve.

***

Uji i pijshëm i zërit tënd...
I marr nga dredhat e trupit tënd
me gojën time
të tharë nga etja.
Mbylli sytë.
Sot na takon neve të bëjmë marrëzira.
Sonte
do duhej të ishim ne uji i ngrohtë.

***

Kavot.
Kavot.
Kavot.
Rrjedhin nga e majta në të djathtë,
nga e djathta në të majtë
dhe vetëm
zogjtë, ulur mbi shtyllat prej betoni,
tentojnë të kapin
diçka
në këtë humnerë.
Ja, ja, ja...
Rashë përsëri.
***
Gojëhapur
ngrihem mbi çati.
Shoh
majat e pemëve
përroi përtej në largësi
dhe retë lart mbi mbi pyll.
Nëse do të vdes,
Kush do ta mbikëqyrë këtë gjithësi.