E gjitha filloi me një tag nistar - # fitn (First In The Nation, shënim përkthimi). Në prag të paraprakeve presidenciale republikane të janarit, u duk se çdo anëtar i shtypit politik, vëzhguesve të zgjedhjeve, dhe Nju Hampshiri kishin miratuar # fitn si një lloj tagu pothuajse zyrtar. Kjo ishte një referencë për "I pari i Kombit", një frazë me përdorim politik e një kohe të gjatë që daton më 1920. Tek i shikoja këto cicërima si fluturonin pranë, u habita sa i kudondodhëm version i tij me pak të punësuar ishte bërë online. Prej nga vijnë këto hashtage? Kush ishte i pari që i injektoi në lumin e cicërimave? Motor i brendshëm i kërkimit i Twitter, siç rezulton, shkon vetëm prapa deri tani. E shkarkova Topsy.com, me konsensus të përgjithshëm në kërkimin më të mirë të bërë sot. Por unë preka kufijtë e jashtëm të arkivit të Topsy shumë para se të zbuloja kohën para-cicërimë. Pyeta drejtuesit qendrorë të Twitter. Pa fjalë. Një kompani e imët, që i mungojnë burimet, thanë ata, për të gjetur një hashtag përsëri si pikënisje.

Lufta ime për të gjetur origjinën e # fitn nuk është unike. Ne jemi duke cicëruar më shumë se 340 milionë herë në ditë, duke bërë një bisedë të fuqishme publike në Twitter. Megjithatë, edhe në ditëlindjen e gjashtë të Twitter, sot, ne ende nuk mund ta gjejmë atë, nuk mund ta kërkojmë atë, nuk mund të hyjmë në arkivat tona. Nuk ka asnjë rekord publik. Ia vlen vërtet aq shumë që ta kërkojmë?

Ndoshta po. Konsideroni kufizimet teknologjike. Brewster Kahle, i cili drejton Arkivin e Internetit, një organizatë jo-fitimprurëse depo online për 150 miliardë faqeve Web, më tha se motorët kanë një kohë të vështirë për të qenë "arkiv i vetëdijshëm." Për ta ekzistojnë shqetësime më kryesore, si integrimi i serverave dhe shmangia e "mungon balena ".

　

Kërkimi i brendshëm i Twitter shkon prapa vetëm një javë apo më shumë para se të merrni një shënim duke thënë se cicërimat e vjetra nuk janë në dispozicion. Twitter duhet, për hir të besueshmërisë, të publikojë një ndërfaqe që lejon të tjerët për të tërhequr informacion nga shërbimet e tij. Por ka një udhëzues në ballinë se si shumë cicërima mund të arrihen në këtë mënyrë. (Kjo ndryshon, por në një pikë të fundit përmban nja dy mijë cicërima.). Dhe kështu, ne ndahemi nga status quoja aktuale tonë: me cicimërimat që duket se bien në një vrimë të zezë. (Twitter nuk pranoi të flasë mbi të dhënat për këtë pjesë.)

　

Kush e ka mendjen te këto, vërtet? Këto janë cicërima, fundja. Disi ne kemi mbijetuar si kulturë pa ndonjë regjistrim, të themi, të çdo telefonate të bërë në vitet '80. Por qendërsia e Twitter për biseda politike nga SHBA në Egjipt e ka bërë tashmë atë më shumë se diçka thjesht jetëshkurtër. Është ende në ditët e hershme të epokës së medias sociale, dhe pika jonë e favorshme është diçka jo veçanërisht aq mirë sa të vendosim se çfarë është me vlerë ruajtjeje dhe çfarë nuk është.

"Në epokën elizabetiane," vë në dukje Michael Lesk, kryetar i Departamentit të Bibliotekës dhe Shkencës së Informacionit të Universitetit Rutgers, "dramat nuk ishin ruajtur për shkak se vetëm predikimet dhe poezia u konsideruan letërsi".

Sigurisht, kjo nuk na takon ne që të marrim vendimin se çfarë të shpëtohet. Këtë janë duke e bërë Twitter dhe lojtarë të tjerë të mëdhenj në fushën digjitale të komunikimit. Për disa vite, ishte joshëse të lihej rrjedha e natyrshme Webit të kujdeset për gjërat. Nëse Twitter ka qenë i zënë për të ndihmuar njerëzit të prodhojnë arka të mëdha të informacionit, Google është duke i ndihmuar për ta bërë atë të kërkueshëm. Duke filluar në vitin 2009, Google dhe Twitter kanë pasur një marrëveshje për të përfshirë një jetë të shëndetshme për të ndihmuar cicërimat në kohën e tyre reale të rezultateve të kërkimit. Por me daljen e Google + dhe, sidomos, me zgjedhjen e Google për t'i dhënë trajtim të veçantë për google + poste në rezultatet e tij organike të kërkimit, Google dhe Twitter kanë shkuar nga lojtarë plotësuese online në konkurrentë; marrëveshje e tyre për kërkimet në kohë reale u lejuar të ndërpritet verën e kaluar.

Pra, nëse industria private nuk po i shpëton cicërimat tona, ndoshta sektori publik e bën këtë? Rreth dy vjet më parë, Twitter dhe Biblioteka e Kongresit ka nënshkruar një marrëveshje sipas së cilës kompania e San Franciskos do i dhurojë institucionit kopjen e arkivit të tij të cicërimave dhe biblioteka do të menaxhojnë qasjen në të. Por, sot, duket se vënia e projektit në zbatim "do të kërkojë kohë", sipas specialistes së marrëdhënieve të specializuara pubblike të Bibliotekës së Kongresit, Jennifer Gavin. Pse? "Procesi si të shërbehet [arkivi i cicërimave] për studiuesit, ndërsa ende duke ruajtur parametrat e përcaktuara me marrëveshjen tonë me Twitter është ende duke vazhduar," thotë Gavin. Sipas asaj marrëveshjeje, qasja në arkiv është kryesisht për studiuesit e "mirëbesuar". Vjelja e materilave është e ndaluar, dhe ka një gjashtë muajsh vonesë në mes të kohës së një cicërime në Twitter dhe kohës kur është vënë në dispozicion përmes Bibliotekës së Kongresit.

　

Përse Twitter Inc mund të jetë e interesuar në qasje bllokuese në Bibliotekën e Kongresit dhe makina tjera të kërkimit? Një dyshim i drejtë paraja. Një pjesë e re e industrisë së teknologjisë e ngre paksa perden. Twitter, ka raportuar Daily Mail javën e kaluar, ka shitur vlerën e dy viteve të cicërimeve tek firma britanike DataSift e kërkimeve të të dhënave sociale. DataSift është thënë se ka një mijë kompani të rreshtuara për cicërimet, të etura për të marrë akses për qëllime të analizave të biznesit. Kjo marrëveshje bazohet në një marrëveshje të hershme rishitjeje me provajderin e të dhënave të mediave sociale Gnip të Kolorados. Grumbulli gjigant i cicërimave që ne kemi prodhuar që nga viti 2006, kur filloi Twitter, është potencialisht nga lënda prej së cilës janë nxjerrë fitime të mëdha. Sa më shumë njerëz që i kanë këto cicërima falas, aq më pak të vlefshme këto cicërime janë.

Imagjinoni një spektër arkivor ku në një anë është një sasi Googlesque e të gjitha cicërimave të të gjitha kohërave dhe nga ana tjetër është diçka e ngjashme me Svalbard Global Seed Vault në ishullin e largët të Norvegjisë, Spitsbergen. Cicërimat tona mund të jenë të palosura, shëndosh e mirë, por askush nuk mund t'i marrë ato nëse nuk ka një rast urgjent. Është një qasje që e shqetëson Brewster Kahle të Arkivit të Internet-së. "Qasja është një kyç për ruajtjen," thotë ai. "Është e vështirë të gjesh njerëz të motivuar për të mbajtur një arkiv të errët të fuqishëm."

Por edhe nëse supozojmë kërkueshmëri të përsosur, ka ende arsye për pikëpyetje ndaj një strategjie ku vetëm Twitter, apo vetëm Twitter dhe Biblioteka e Kongresit, të pritet që të ruajnë arkivin e cicërimave. "Arkivi u Internetit është i madh", thotë Kahle teksa ai bën një krahasim. "Por ju nuk doni që të ketë vetëm një. Biblioteka e Kongresit ka libra, por ne nuk kërkojmë që ajo të ketë libra. "(The Internet Archive kishte qenë i interesuar në marrjen e një kopje të arkivit të cicërimave nga Twitter.)

Edhe para se Interneti na mësonte për të gjitha avantazhet e mëdha të shpërndarjes dhe decentralizimit, bibliotekat e kishin praktikuar atë. Biblioteka e Kongresit ka nja 35 milionë vëllime. Por roli i saj (për të gjithë, përveç Kongresit të Shteteve të Bashkuara), është huadhënës i instancës së fundit. Biblioteka e Kongresit merr një shkallë të lartë të tepricës, një lojtar i madh, por thjesht një në një web që përfshin rezultatet e bibliotekave personale institucionale, akademike dhe të tjera.

Ka disa përpjekje, si platforma e përditësimit e shpërndarë te Identi.ca ose Projekti Locker i të dhënave personale të shërbimit, që janë duke u përpjekur për t'iu ofruar përdoruesve kontroll më të madh mbi informacionin e tyre digjital. Por tani ata janë të kufizuar në adaptuesit e hershëm.

Një alternativë, pastaj: Po sa i përket qëmtimit të punës për mbajtjen e kontributeve tona personale në përdorim publik aktuale dhe në dispozicion? Shoqëritë lokale historike mund të ndërhyjnë për të kapur rrjedhën e cicërimave të një vendi të caktuar ose ngjarje të caktuar teksa ajo ndodh në kohë reale. Universitetet mund të pajisin studentët me një kopje arkivore të cicërimave të lolegëve të moshës së tyre. Grupet e njerëzve me një interes të përbashkët mund të zgjidhin një ofrues për të kapu cicërimat rreth një teme për të cilën ata kanë një interes të thellë. Me një shumëllojshmëri të shpërndarë e kujdestarë të të dhënave tona sociale (shumë prej të cilëve, natyrisht, do të transferojmë në anën e teknologjisë së gjërave të firmave të teknologjisë), ne do të kemi jo një arkiv, por te shumta, pa masë mini-arkiva.

Ndoshta unë do të gjej përdorimet e mia më të hershme të hashtag fitn msgstr në arkivat e Partisë Republikane të New Hampshire, apo Union Leader, ose Bibliotekën Politike të Saint Anselm Kolegjit të New Hampshire. Mund të marrë një grimë mund për të gjetur një cicërim atëherë. Por kjo do të ishte më pak punë se të llogaritësg përdoruesit për të arkivuar cicërimat e tyre dhe më produktive se sa duke e lënë atë ta bëni në Twitter. Dhe kështu, ne mund të shohim së shpejti arkive më të vogla të të gjithë llojeve në bibliotekat lokale të webeve sociale.

Natyrisht, një përgjigje në "arkivimin personal" ngre të gjitha llojet e pyetjeve të reja. A do të jetë e nevojshme, apo të jetë e mundur, apo edhe e dëshirueshme për këto shërbime që gjithmonë të jenë të zgjedhshme? Friksioni a mund të futet duke pasur një sistem të mini-arkave të veçanta për të zbutur shqetësimet e fshehtësisë që kanë arritur cicërimat qyshkur? Është ky një trajtim i zgjuar i kufizimit dhe kërkueshmërisë e të webit për të ruajtur disi nocionin e intimitetit personal - apo duhet të kemi vetëm zhvoshkje të cipës së jashtme dhe dhe pranimin se ne u bëmë plotësisht publike, në çdo kuptim të fjalës, në minutën që kemi postuar diçka në Twitter?

Pyetje të komplikuara, sfiduese. Gjithashtu e komplikuar dhe sfiduese: të paturit e një bisede gjithmonë globale midis qindra milionë njerëzish. Por kjo ka të bëjë me aftësinë përfytyruese që po e shënon këtë moment evolucionin tonë teknologjik thjesht duke i lënë të gjitha këto biznese arkivore për të figuruar në vetëm një kompani. "Dhe kjo", thotë Kahle, "nuk është mënyrë për të drejtuar një kulturë".

-

Nancy Scola është një autore për politikën dhe teknologjinë me banim në New York City - dhe ish ndihmëse e Kongresit - vepra e së cilës është botuar nga The American Prospect, The Atlantic, Good, New York, Salon, dhe gjetkë. Në On Twitter, ajo është @nancyscola. /Përktheu Skënder Buçpapaj

--

Our social-media amnesia

March 21, 2012 @ 9:30 pm

By Nancy Scola

^{[1]It began with a hashtag "” #fitn. On the eve of January's Republican presidential primary, it seemed that every member of the political press, election observer, and New Hampshirite had adopted #fitn as a sort of quasi-official tag. It was a reference to "First in the Nation," a long-used political phrase that dates back to the 1920s. As I watched those tweets fly by, it struck me how ubiquitous its shorthand version had become online. Where did the hashtag come from? Who first injected it into the tweet stream? Twitter's internal search engine, as it turns out, only goes back so far. I fired up Topsy.com, by general consensus the best tweet search tool going today. But I hit the outer limits of Topsy's archive far before I uncovered my proto-tweet. I asked Twitter HQ. No go. A smallish company, it lacks the resources, they said, to track a hashtag back to its starting point.}

Maybe, yes. Consider the technological constraints. Brewster Kahle, who runs the Internet Archive, a non-profit online repository for 150 billion Web pages, told me startups have a hard time being "archive aware." For them there are more pressing concerns, like integrating servers and avoiding "fail whales."

Twitter's internal search tool only reaches back a week or so before you get a note saying that older tweets are not available. Twitter does, to its credit, publish an interface that allows others to pull information from its services. But there's a built-in cap on how many tweets can be accessed that way. (It changes, but at one recent point it was in the couple-thousand-tweet range.) And so, we're left with our current status quo: tweets that seem to fall into a black hole. (Twitter declined to speak on record for this piece.)

Who cares, right? These are tweets, after all. Somehow we've survived as a culture without recording, say, every phone call we made in the '80s. But Twitter's centrality to the political conversation from the U.S. to Egypt has already made it more than mere ephemera. It's still the early days of the social-media era, and our vantage point is not a particularly good one to decide what's worth saving and what's not.

"In the Elizabethan era," points out Michael Lesk, chair of the Rutgers University Department of Library and Information Science, "plays weren't saved because only sermons and poetry were considered literature."

　

Imagine an archival spectrum where on one end is a Googlesque stash of all tweets from all time and on the other is something akin to the Svalbard Global Seed Vault on Norway's remote Spitsbergen island. Our tweets might be locked away, safe and sound, but nobody can get to them unless there's an emergency. It's an approach that worries the Internet Archive's Brewster Kahle. "Access is a key to preservation," he says. "It's hard to get people motivated for keeping a dark archive robust."

But even if we assume perfect searchability, there are still reasons to question a strategy where just Twitter, or just Twitter and the Library of Congress, are expected to maintain the tweet archive. "The Internet Archive is great," says Kahle as he makes a comparison. "But you don't want to have just one. The Library of Congress has books, but we don't require it to have the book." (The Internet Archive had been interested in getting a copy of the tweet archive from Twitter.)

Even before the Internet taught us about all the great advantages of distribution and decentralization, libraries were practicing it. The Library of Congress has some 35 million volumes. But its role (for everyone other than the United States Congress) is lender of last resort. The Library of Congress assumes a high degree of redundancy, a major player but simply one in a web that includes scores of personal, institutional, academic and other libraries.

There are some efforts, like the distributed update platform Identi.ca or The Locker Project personal data service, that are trying to offer users greater control over their digital information. But right now they're limited to early adopters.

An alternative, then: What about outsourcing the work of keeping our personal contributions to the public record current and available? Local historical societies might step in to capture the tweet stream of a particular place or event as it happens in real time. Universities might provide students with an archival copy of their college-age tweets. Groups of people with a common interest might choose a provider to capture tweets around a theme in which they maintain a deep interest. With a distributed assortment of stewards of our social data (many of whom, of course, would outsource the technology side of things to tech firms), we'd have not one archive but multiple, redundant mini-archives.

Maybe I'd find my earliest use of the #fitn hashtag in the archives of the New Hampshire Republican Party, or the Union Leader, or Saint Anselm College's New Hampshire Political Library. It might take a bit of legwork to find a tweet then. But it would be less work than counting on users to archive their own tweets and more productive than leaving it to Twitter to do. And so, we might soon see smaller archivers of all stripes step in, the local libraries of the social web.

Of course, an answer in "personal archiving" raises all sorts of new questions. Would it be necessary, or possible, or even desirable for those services to always be opt-in? Does the friction introduced by having a system of separate mini-caches mitigate privacy concerns of having tweets reaching far back? Is that a smart trade-off "” limiting the searchability of the Web to maintain some notion of personal privacy "” or should we just rip the bandage off and admit that we became fully public, in every sense of the word, the minute we posted something on Twitter?

Complicated, challenging questions. Also complicated and challenging: having an always-on global conversation among hundreds of million of people. But it falls short of the imaginativeness that is marking this moment in our technological evolution to simply leave all this archival business to just one company to figure out. "And that," says Kahle, "is no way to run a culture."

　

Nancy Scola is a New York City-based writer on politics and technology -- and former congressional aide -- whose work has been published by The American Prospect, The Atlantic, Good, New York, Salon, and elsewhere. On Twitter, she's @nancyscola.