Nga agim të republikës, qeveria federale ka luajtur një rol jetik në jetën ekonomike amerikane. Qeveria promovoi zhvillimin industrial në shekullin e 18, transportin në shekullin e 19, komunikimin në shekullin e 20 dhe bioteknologjinë sot.

Por roli federal ka qenë historikisht mjaft i kufizuar. Njeriu i cili inicioi këtë rol, Alexander Hamilton, ishte një nacionalist. Qëllimi i tij kryesor ishte për të rritur fuqinë dhe epërsinë kombëtare, jo për të bërë individë të pasur apo të barabartë.

Ky version i nacionalizmit ekonomik do të thotë se ai dhe njerëzit që ndoqën rrugën e tij - Vigët, republikanët e hershem dhe progresistët e hershëm - u përqëndruan në zhvillimin afatgjatë strukturor, jo thjesht në sigurimin e vendeve të punës. Ata kishin sytë e tyre në horizont, duke ndërtuar objekte, infrastruktura arsimore dhe kërkimore të nevojshme për madhështinë e ardhshme. Ky nacionalizëm gjithashtu bëri që breza të udhëheqësve të supozojmë se ka një harmoni të përafërt të interesave midis kapitalit dhe punës. Njerëzit në këtë traditë i refuzojnë përpjekjet për të ndarë shtetin mes të kamurve dhe skamnorëve.

Së fundi, ky nacionalizëm do të thotë se politika e nxiti dinamizmin dhe mundësinë më shumë se barazinë, sigurinë dhe rehatinë. Ndërsa qeveritë evropiane në shekujt 19 dhe 20 u fokusuan në mbrojtjen e prodhuesve dhe punëtorëve, qeveria amerikane u përqëndrua më shumë në novacion dhe arsim.

Për shkak të këtyre prioriteteve dhe këtyre kufizimeve mbi rolin federal, qeveria mund të jetë energjike pa u bërë ndonjëherë gjigante. Përgjatë shekullit të 19-të, qeveria federale konsumoi rreth 4 për qind të prodhimit kombëtar të brendshëm bruto në kohë paqeje. Edhe përgjatë Politikës së Re, ajo konsumoi më pak se 10 për qind.
Ndërkohë, Amerika përparoi.

Por kjo qasje e Hamiltonit është braktisur në masë të madhe. Braktisja erdhi në tri faza. Së pari, epoka progresive. Progresistët bënë mirë që forcuan rregullat për të mbrojtur punëtorët dhe konsumatorët. Por progresistët e vonë kishin besim të tepruar në fuqinë e planifikuesve të qeverisë për të racionalizuar jetën kombëtare. Kjo ishte armiqësor me traditën Hamiltonit, i cili ishte shumë më tepër skeptik se sa ne mund të dimë dhe shumë më tepër respektues ndaj kompleksitetit të botës.

Së dyti, Politika e Re. Franklin Roosevelt bëri mirë që iu përgjigj energjikisht Depresionit. Por thënia e Politikës së Re - se njerëzit nuk hanë rrallë e për mall; ata hanë çdo ditë - ishte përfundimisht gërryes. Politikanët që atëherë iu kanë kushtuar më pak vëmendje strukturave afatgjata dhe më shumë si "të krijojnë" sa më shumë vende pune në një muaj të caktuar. Amerikanët kanë qenë korruptuar nga joshja e borxhit, duke sakrifikuar zhvillimin e ardhshëm për hir të shpenzimeve aktuale dhe shkurtimeve të taksave.

Së treti, Shoqëria e Madhe. Lyndon Johnson kishte të drejtë të përdorte qeverinë që të bëjë më shumë për të mbrojtur amerikanët nga peripecitë e kapitalizmit. Por ai bëri një seri premtimesh dorëlëshuara, sidomos në kujdesin shëndetësor. Ai u përpoq të lidhë votuesit e Partisë Demokratike me një rrjet të subvencioneve të shtresës së mesme.

Në çdo rast, një impuls i mirë është marrë për tepërim. Një qeveri që ishte energjike dhe e kufizuar u shndërrua në një që është gjithëdrejtimëshe dhe financiarisht e paqëndrueshme. Një qeveri që iu ishte besuar dhe orientuar ndaj vizioneve afatgjata është mosbesuar tani për shkak se ajo përpiqet për të lënë pas dore çdo dëshirë çasti të votuesve. Një qeveri që i ka përkushtuar burimet e saj në drejtim të inovacionit në të ardhmen dhe zhvillimin e tani i kushton burimet e saj ndaj kujdesit shëndetësor për të moshuarit e klasës së mesme.

Kam ndërmarrë këtë turne nëpër histori, sepse ne jemi në një debat të madh për atë që roli i qeverisë duhet të jetë, kështu që, natyrisht, ne po bëjmë debat në lidhje me çfarë roli ka pasur qeveria. Dy prej shkrimtarëve më provokues të vendit kanë marrë përsipër të përshkruajnë atë histori - papërkryer, sipas mendimit tim - në mënyrë që të tregojnë rrugën që kemi përpara.

Në librin e tij të ri ndriçues, "Toka e premtuar", historiani politik Michael Lind kurorëzon traditën e Hamiltonit, por, në shpjegimin e tij, hamiltonianizmi bëhet diçka që duket si liberalizmi modern. Por tradita e Hamiltonit ndryshon nga liberalizmi në mënyra themelore.

Në librin e tij të ri tërheqës, "Zemra jonë e ndarë politike", E.J. Dionne, ekspert partner i NPR, argumenton se traditat hamiltoniane dhe xheksonia ishin pjesë e një konsensusi të balancuar, e cila është shkatërruar nga individualistët radikalë të Partisë Republikane të sotme. Por kjo filozofi e balancuar qeverisëse u shkatërrua gradualisht gjatë shekullit të 20, para se Tea Party të ishte në mitër. Teksa qeveria u tepërtejkalua, republikanët u bë tepër antiqeveri.

Ne nuk jemi duke shkuar prapa në filozofinë qeverisëse të shekullit të 19 të Hamiltonit, Kleit dhe Linkolnit. Por kjo traditë ofron udhëzime. Pyetja nuk është nëse qeveria është natyrshëm e mirë apo e keqe, por çfarë bën qeveria.

A inkurajon qeveria novacione afatgjata apo lë pas dore borxhin afatgjatë për hir të shpenzimeve afatshkurtëra? A nxit qeveria një qytetari sipërmarrëse apo një qytetari të sigurtë, por më pak energjike?

Nëse SHBA nuk modernizon institucionet e veta qeverisëse, vendi do të ngecë në vend. Fantazma e Hamiltonit do ta bezdisë./Përktheu: Skënder Buçpapaj

--

May 28, 2012

From the dawn of the republic, the federal government has played a vital role in American economic life. Government promoted industrial development in the 18th century, transportation in the 19th, communications in the 20th and biotechnology today.

But the federal role has historically been sharply limited. The man who initiated that role, Alexander Hamilton, was a nationalist. His primary goal was to enhance national power and eminence, not to make individuals rich or equal.

This version of economic nationalism meant that he and the people who followed in his path "” the Whigs, the early Republicans and the early progressives "” focused on long-term structural development, not on providing jobs right now. They had their sights on the horizon, building the infrastructure, education and research facilities required for future greatness. This nationalism also led generations of leaders to assume that there is a rough harmony of interests between capital and labor. People in this tradition reject efforts to divide the country between haves and have-nots.

Finally, this nationalism meant that policy emphasized dynamism, and opportunity more than security, equality and comfort. While European governments in the 19th and early 20th centuries focused on protecting producers and workers, the U.S. government focused more on innovation and education.

Because of these priorities, and these restrictions on the federal role, the government could be energetic without ever becoming gigantic. Through the 19th century, the federal government consumed about 4 percent of the national gross domestic product in peacetime. Even through the New Deal, it consumed less than 10 percent.

Meanwhile, America prospered.

But this Hamiltonian approach has been largely abandoned. The abandonment came in three phases. First, the progressive era. The progressives were right to increase regulations to protect workers and consumers. But the late progressives had excessive faith in the power of government planners to rationalize national life. This was antithetical to the Hamiltonian tradition, which was much more skeptical about how much we can know and much more respectful toward the complexity of the world.

Second, the New Deal. Franklin Roosevelt was right to energetically respond to the Depression. But the New Deal's dictum "” that people don't eat in the long run; they eat every day "” was eventually corrosive. Politicians since have paid less attention to long-term structures and more to how many jobs they "create" in a specific month. Americans have been corrupted by the allure of debt, sacrificing future development for the sake of present spending and tax cuts.

Third, the Great Society. Lyndon Johnson was right to use government to do more to protect Americans from the vicissitudes of capitalism. But he made a series of open-ended promises, especially on health care. He tried to bind voters to the Democratic Party with a web of middle-class subsidies.

In each case, a good impulse was taken to excess. A government that was energetic and limited was turned into one that is omnidirectional and fiscally unsustainable. A government that was trusted and oriented around long-term visions is now distrusted because it tries to pander to the voters' every momentary desire. A government that devoted its resources toward future innovation and development now devotes its resources to health care for the middle-class elderly.

I've taken this tour through history because we are having a big debate about what government's role should be, so, of course, we are having a debate about what government's role has been. Two of the country's most provocative writers have taken stabs at describing that history "” imperfectly in my view "” in order to point a way forward.

In his illuminating new book, "Land of Promise," the political historian Michael Lind celebrates the Hamiltonian tradition, but, in his telling, Hamiltonianism segues into something that looks like modern liberalism. But the Hamiltonian tradition differs from liberalism in fundamental ways.

　

In his engrossing new book, "Our Divided Political Heart," E.J. Dionne, my NPR pundit partner, argues that the Hamiltonian and Jacksonian traditions formed part of a balanced consensus, which has been destroyed by the radical individualists of today's Republican Party. But that balanced governing philosophy was destroyed gradually over the 20th century, before the Tea Party was even in utero. As government excessively overreached, Republicans became excessively antigovernment.

We're not going back to the 19th-century governing philosophy of Hamilton, Clay and Lincoln. But that tradition offers guidance. The question is not whether government is inherently good or evil, but what government does.

Does government encourage long-term innovation or leave behind long-term debt for short-term expenditure? Does government nurture an enterprising citizenry, or a secure but less energetic one?

If the U.S. doesn't modernize its governing institutions, the nation will stagnate. The ghost of Hamilton will be displeased.