Një nga sekretet më të mëdha në regjimet autokratike, komuniste dhe
antikomuniste, është niveli i shëndetit mendor dhe fizik të udhëheqësit të
shtetit. Ndaj në Kremlin sikur ra bomba, kur në datën 30 nëntor kryeministri i
Japonisë, Joshihiko Noda, njoftoi se ishte anuluar vizita e tij në Moskë në
muajin dhjetor për shkak të gjendjes shëndetësore të presidentit të Rusisë,
Vladimir Putin. "Kjo ndodhi për shkak të problemeve në shëndetin e
Putinit, por kjo nuk është diçka, që lehtësisht mund të bëhet publike",
deklaroi Noda gjatë një veprimtarie në ishullin japonez të Hokaidos. Gjithë
ekipi i këshilltarëve të presidentit rus u lëshua për të përgënjeshtruar
deklaratën e kryeministrit japonez dhe për të përhapur versionin zyrtar se
presidenti gëzon shëndet të plotë.
Në fakt, ajo që bëri kryeministri japonez ishte vetëm konfirmim i një situate
të njohur prej disa javësh në qarqet diplomatike dhe mediatike rreth situatës
shëndetësore të presidentit rus. Në datën 27 nëntor presidenti i Bjellorusisë,
Aleksandër Lukashenko, deklaroi se Vladimir Putini ka dëmtuar kurrizin, duke u
stërvitur në mundjen xhudo. Në datën 30 nëntor agjencia "Rojter"
njoftonte se 3 burime qeveritare ruse i kishin thënë agjencisë se Putini vuante
nga shqetësime në kurrizin e tij. Në qarqet diplomatike ka qarkulluar shumë
enigma e sëmundjes së Putinit, sidomos pasi ai gjatë muajit tetor anuloi pesë
vizita shtetërore jashtë Rusisë dhe sidomos kur u mësua se presidenti pjesën më
të madhe të punës së tij nuk e zhvillon në zyrën e vet në Kremlin, por në
rezidencën e tij jashtë Moskës, në Novo Ogarjovo. Të gjitha imazhet e Putinit
të transmetuara në publik, që nga fundi i shtatorit, e kanë dhënë atë gjithmonë
të ulur në karrige. Këto informacione, të vendosura në kuadrin e një fshehtësie
zyrtare, kanë krijuar debate në qarqet diplomatike, sepse Rusia është shtet i
madh dhe i rëndësishëm i skakierës ndërkombëtare, një partner i rëndësishëm
ekonomik dhe energjitik, dhe çdo tronditje në sistemin e drejtimit të shtetit
ka pasojat dhe të panjohurat e veta. Në një shtet autokratik, ku nuk drejtojnë
ligjet dhe institucionet, por voluntarizmi i udhëheqësit autokrat dhe dora e
tij e fortë, kuptohet se interesimi ndërkombëtar bëhet i natyrshëm dhe më i
madh dhe sëmundja e panjohur mendore apo fizike e udhëheqësit kthehet në një të
panjohur të vetë fatit të qeverisë dhe të shtetit. "Pasiguritë rreth
shëndetit të Putinit nuk janë të mira për investitorët", citonte revista
amerikane "Businessweek" deklaratën e një përfaqësuesi të Unionit të
Fondit Privat të Investimeve në Frankfurt.
Përplasja mes stilit japonez dhe rus në mënyrën e marrëdhënieve publike të
shtetit me opinionin dhe me partnerët, është përplasje mes stilit demokratik të
një shteti demokratik si Japonia, ku ndjehet detyrimi t'i thuhet opinionit e
vërteta dhe stilit autokratik të një shteti autokratik si Rusia, ku kuota e
shëndetit mendor dhe fizik të liderit është sekret i madh shtetëror. Në radhë
të parë populli dhe votuesit kanë të drejtë të jenë të informuar për shëndetin
e personit, që kanë kryeministër apo president, sepse në një shtet autokratik
efektet e sëmundjes së çdo lloji në mendjen dhe në trupin e udhëheqësit kanë
ndikimin e tyre në mënyrën e qeverisjes dhe reflektohen në mënyrë të
drejtpërdrejtë në jetën e shtetit dhe të popullit.
Sëmundjet, që qeverisin mendjen dhe trupin e një udhëheqësi autokrat, në një
formë apo tjetër qeverisin edhe shtetin përkatës, sepse udhëheqësit autokratë
drejtojnë me humorin e mendjes dhe të trupit të tyre dhe janë të panumërt
shembujt në histori, kur tronditjet mendore dhe trupore të udhëheqësve
autokratë janë shndërruar në tronditje dhe fatkeqësi të jetës së gjithë shtetit
dhe të popullit.
Mbajtja si sekret shtetëror e shëndetit mendor dhe fizik të udhëheqësit është
një fenomen, i cili haset në regjimet autokratike nga Azia Qendrore e deri në
Ballkan. Kjo vjen së pari, sepse në regjimet autokratike udhëheqësi autokrat e
lidh pushtetin e tij me gjatësinë e jetës së tij dhe ai ngulmon të sundojë
derisa t'i dalë edhe fryma e fundit. Në funksion të kësaj strategjie të manisë
dhe të makthit të pushtetit, ai ndërton mitin e shëndetit të tij të përhershëm
rinor, me qëllim që të barazojë gjatësinë e jetës së vet me gjatësinë e
njëtrajtshme të shëndetit. Obsesioni i udhëheqësve autokratë është që
mbipushteti është mbishëndet. Ndaj në regjimet autokratike mbulohet me
errësirën më të plotë informative çdo lloj deviacioni qoftë normal apo stinor,
qoftë ndonjë çarje tektonike në trurin dhe në trupin e udhëheqësit.
Krijimi i këtij sekreti shtetëror për gjendjen mendore dhe trupore të
udhëheqësit është dëshmi autentike e mungesës së demokracisë, të institucioneve
demokratike dhe të marrëdhënieve demokratike të regjimit me popullin e vet.
Shpura e udhëheqësit, e cila është instrumenti represiv, që ka zëvendësuar
institucionet legjitime në shtetet autokratike, udhëhiqet edhe ajo nga aksioma
e udhëheqësit se mbipushteti është mbishëndet dhe përpiqet të stisë, përveç
kultit politik dhe propagandistik, edhe kultin atletik dhe sportiv të
udhëheqësit, edhe në qoftë se ai është 60 vjeç sa presidenti i Rusisë, apo 70
vjeç sa presidenti i Kazakistanit. Klakerët e udhëheqësit e dinë se kulti antik
i forcës fizike është nga një dashuritë dhe marrëzitë e udhëheqësve autokratë
pleq, të cilët sa më shumë plaken, aq më shumë rrjedhin në pasionin e sëmurë
për imazhin atletik dhe sportiv. Sepse janë vetë udhëheqësit autokratë të
shteteve autokratike, të cilët, duke sunduar me forcë dhe me shtypje, mendojnë
që duhet ta ushqejnë opinionin me imazhet e forcës së tyre personale fizike në
radhë të parë. Ndaj teknologjia informative në shtetet autokratike ndërton
imazhin e udhëheqësit atlet të madh dhe sportist të rrallë, sepse është vetë
udhëheqësi, që urdhëron krijimin e një imazhi të tillë. Ndaj ndodh në shtetet
me regjime autokratike, qofshin komuniste, qofshin antikomuniste, ku
udhëheqësit autokratë janë të marrosur pas përhapjes në opinionin publik të
mitit të forcës së tyre të pashtershme rinore, e cila madje, ndryshe nga
njerëzit e zakonshëm, të cilët me vitet humbin fuqinë fizike, tek udhëheqësit
autokratë sa më shumë plaken, aq më të fuqishëm fizikisht bëhen. Dhe presidenti
autokrat i Rusisë gjatë gjithë kohës që është në drejtimin e shtetit rus prej
12 vjetësh, ka shpërndarë rregullisht në ekrane dhe në efir kultin e liderit
sportist, kampion në mundjen xhudo, kampion në fluturimet me deltaplan, kampion
në marshimet nëpër borë në Siberi, kampion në pilotimin e supersonikëve apo të
nëndetëseve bërthamore në Arktik, etj,etj.
Ideja fikse e regjimeve autokratike për udhëheqësin si mbinjeri çon natyrshëm
në idenë tjetër se sado plak qoftë udhëheqësi, ai mbetet sportist dhe atlet.
Zëdhënësi i presidentit rus, Dimitri Peskov deklaroi në 30 nëntor se presidenti
nuk ka ndërmend të heqë dorë nga aktivitetet e tij sportive dhe për këtë arsye,
si çdo atlet, kurrizi i tij, krahu i tij, këmba e tij, mundet nganjëherë të
dëmtohet pak. Ajo që është e mjerë në gjithë këtë teknologji informative të
shteteve autokratike është këmbëngulja për të krijuar bindjen se udhëheqësi
është atlet, është sportist, sikur populli e ka zgjedhur për të drejtuar
federata sportive dhe për të marrë pjesë në gara olimpike. Nuk ndodhin këto
marrëzi në shtetet demokratike perëndimore dhe nuk është dëgjuar kurrë në
mediat perëndimore se sa kilometra not bën çdo vit Barak Obama apo sa shkallë
ngjit Anxhela Merkel. Nuk ndodhin në shtetet demokratike perëndimore, sepse
atje është kulti i shtetit dhe jo i udhëheqësit, sepse atje ligjet dhe
institucionet janë mbi udhëheqësin dhe e kontrollojnë nivelin e shëndetit
mendor e fizik të udhëheqësit, sepse në shtetet perëndimore nuk mund të
mendohen idiotëzime kolektive të intelektualëve si në shtetet autokratike, kur
60 apo 70 deputetë me gjuhë të huaja dhe me certifikata masterash e
doktoraturash, dëgjojnë të inamuruar liderin e tyre, që u rrëfen me seriozitet
në një foltore politike se si ka folur me Zotin.
Sëmundjet janë bashkudhëtare natyrale të gjithë njerëzimit dhe të gjithë
njerëzve, kushdo qofshin, të thjeshtë dhe gjenialë, prijës fisesh e tribushë
dhe kryeministra apo presidentë shtetesh të vogla e të mëdha. Por udhëheqësit
autokratë, të cilët kanë sfiduar liritë e popullit të vet, funksionimin e
institucioneve të shtetit dhe të ardhmen e popullit të vet, kanë fiksasionin e
ndalimit të vetë kohës, të sfidës ndaj ligjeve të jetës. Degradimi i
udhëheqësve autokratë është në atë shkallë sa që mendojnë se duke qenë me
mbipushtet, kanë mbishëndet dhe janë mbinjerëz, të cilët kanë partner Zotin.
Mirëpo t'i shohësh nga retë shtetasit, popullin, të cilët fati, rasti apo
mallkimi, e ka sjellë t'i drejtosh dhe të psallësh se bën dialogje me Zotin, do
të thotë se është tejkaluar koha, kur duhet lënë populli rehat dhe ka ardhur
koha për t'u menduar stacioni i perandorisë së përtejme. Dhe derisa asnjë
autokrat i së kaluarës nuk i ka shpëtuar kësaj rruge të pakthim, nuk mund t'i
shpëtojnë asaj as autokratët e sotëm.