Tre gjeneralë të Forcave të Armatosura të Republikës së Shqipërisë kanë akuzuar
në një konferencë për shtyp Presidentin e Republikës, Nishani, se dekreti i
lirimit të tyre i firmosur prej tij javën e kaluar ka qenë i paligjshëm. Deri
tani nga zyra e Presidentit Nishani nuk ka pasur ndonjë reagim lidhur me akuzat
e tre gjeneralëve, edhe pse rasti i lirimit të tyre është komentuar gjerësisht
në media.
Dhunimi i ligjit është shqetësues për një shoqëri demokratike, cilado qoftë
masa e dhunimit apo autori, por, kur si dhunues i ligjit akuzohet vetë kreu i
shtetit, atëherë çështja bëhet shumë më shqetësuese dhe Presidenti duhet të
japë shpjegime para opinionit publik.
Tre gjeneralë të liruar para afateve të parashikuara nga ligji janë një ngjarje
shumë e rëndë nëse nuk ka arsye të qenësishme për lirimin e tyre para kohe.
Gjithë Ushtria shqiptare ka gjithsej 11 gjeneralë dhe me të drejtë gjeneralët e
prononcuar në konferencën e shtypit kanë nxjerrë në pah se me një dekret të
vetëm Presidenti i Republikës ka goditur 30% të gjeneralëve të kësaj ushtrie.
Më parë nga ministri Imami janë liruar para kohe edhe 4 gjeneralë të tjerë,
kështu që i takon që një ministër të ketë ndërruar 7 nga 11 gjeneralët e
Forcave të Armatosura.
Si në të gjitha fushat, edhe në Ushtri (dhe sidomos në Ushtri), elitat
profesionale krijohen me vështirësi pas investimeve të gjata individuale dhe
shtetërore dhe askush nuk ka të drejtë që në mënyrë arrogante të organizojë
goditje të tilla kaq represive. Një goditje e tillë ka pavleftësuar jo vetëm
investimin e tyre individual, por gjithë investimin që shteti dhe shoqëria
shqiptare kanë bërë ndër vite për progresin e tyre profesional. Karriera e
tyre, e bërë e njohur para publikut me këtë rast, është vërtet impresionuese.
Mjaft t'i hedhim një sy CV-së së njërit prej gjeneralëve të liruar,
zv.komandantit të Shtabit të Përgjithshëm, gjeneral Sandër Lleshit, për të
kuptuar absurditetin e goditjes: atashe ushtarak në shërbimin diplomatik në
Gjermani, komandant i Doktrinës së Stërvitjes, komandant i Akademisë Ushtarake,
zv.shef i Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë, i kualifikuar në disa prej
institucioneve më të njohura akademike ushtarake, si Akademia e Drejtimit në
Hamburg Gjermani, Qendra e Studimeve të Sigurisë Europiane "G. Marshall",
Shkolla e Marinës në Montrey të SHBA-ve.
Karrierë gjithashtu të shkëlqyer profesionale dhe akademike kishin edhe dy
gjeneralët e tjerë të liruar. Një president që e do vërtet vendin do të
mendonte gjatë para se këta profesionistë të përkushtuar t'i largonte nga strukturat
e forcave të armatosura.
Pa i hyrë analizës së thellë ligjore të dekretit të Presidentit, e cila sipas
gjeneralëve nuk ka kurrfarë mbështetje ligjore, një gjë është mëse e qartë:
Presidenti i Republikës ka shkelur në mënyrë flagrante Kodin Zgjedhor të
Republikës së Shqipërisë, i cili në nenin 88, pika 3, përcakton se: "Gjatë
fushatës zgjedhore ndalohet marrja në punë, pushimi nga puna, lirimi, lëvizja
dhe transferimi në detyrë në institucionet apo entet publike, me përjashtim të
rasteve të përligjura.
Konsiderohen raste të përligjura rastet kur lëvizja apo lirimi nga puna vjen si
rrjedhojë e shkeljeve, sipas legjislacionit përkatës...". Deri tani nuk është
bërë publike asnjë shkelje e tyre, madje vetë dekreti i Presidentit nuk bën
qoftë edhe aludimin më të vogël për ndonjë shkelje ligjore nga ana e
gjeneralëve të nxjerrë në lirim.
Presidenti Nishani ka pasur arsye të mjaftueshme për të qenë vigjilent ndaj
propozimeve të ardhura nga Ministria e Mbrojtjes. Qysh se në krye të kësaj
Ministrie ka ardhur zoti Imami, janë nxjerrë në lirim, përveç tre gjeneralëve
në fjalë, edhe katër gjeneralë të tjerë, të cilët e kanë dërguar në gjykatë
çështjen e lirimit të tyre dhe gjykata e ka shpallur si të paligjshëm dekretin
presidencial të lirimit të tyre.
Kjo vigjilencë duhej të ishte edhe më e madhe duke pasur parasysh edhe
historinë e zotit Imami si politikan me Forcat e Armatosura të Republikës së
Shqipërisë. Sipas akuzave të vetë Partisë Demokratike, ministër i së cilës ai
është aktualisht, zoti Imami ka një rol qendror në goditjen më të madhe
historike që ndonjëherë ka pësuar Ushtria shqiptare kur i vënë në krye të
bandave të armatosura të "˜97-s i sulmoi repartet e saj duke i shkatërruar ato
plotësisht dhe duke ua shpërndarë armët popullsisë që të vinin në Tiranë për të
rrëzuar Sali Berishën, atëherë President i vendit dhe komandant i Forcave të
Armatosura.
Edhe pse zoti Berisha, tashmë Kryeministër, u tregua bujar, ia fali gabimin dhe
e caktoi ministër të po asaj ushtrie që më parë e kishte shkatërruar me sukses,
prapë se prapë një kujtim i tillë i pakëndshëm e bën të dyshimtë marrëdhënien e
tij me Forcat e Armatosura. Zoti Nishani duhet ta ketë përjetuar rëndë këtë
ngjarje, pasi me sa di unë, ai ishte oficer në atë periudhë, dhe për këtë shkak
ngeli pa punë dhe pikërisht për këtë arsye do të duhej të ishte më i ndjeshëm
ndaj sulmeve që u bëhen gjeneralëve nga ministri i tyre.
Nga komunikimi për shtyp i gjeneralëve del se ata kanë një ndjenjë
përgjegjshmërie ndaj Forcave të Armatosura disa herë më të lartë se ajo e
komandantit të tyre, zotit Nishani. Ata kanë reaguar për diletantizmin e
drejtimit të strukturave të Ministrisë së Mbrojtjes nga ministri Imami, i cili,
sipas akuzave të gjeneralëve, po i çon këto struktura drejt degradimit të
plotë.
Në çdo rast dhe në çdo vend normal, ky qëndrim i gjeneralëve që u kundërvihen
veprimeve të një ministri, i cili nuk ka kurrfarë përvoje në punët e ushtrisë
(nëse përjashtojmë si përvojë ushtarake rolin e tij si ushtar në filmin "Ballë
për Ballë", apo kapardisjen me rroba gjenerali mbi tanket e grabitura nga
repartet ushtarake në "˜97-n) do të duhej inkurajuar dhe përshëndetur.
Presidenti i Republikës bën të kundërtën, i ndëshkon ata duke dhënë një mësim
të shëmtuar për të gjithë ata që e duan profesionin e ushtarakut.
Presidenti Nishani, duke firmosur aktin e lirimit të tre gjeneralëve, ka bërë
dhe një goditje asgjësuese ndaj perspektivës integruese të Shqipërisë. Ai duhej
të kishte marrë parasysh faktin se Ushtria shqiptare është një ushtri e NATO-s
dhe se vendet anëtare të Aleancës janë kundër sjelljeve të tilla ndaj elitave
ushtarake.
Një ushtarak i vendeve të NATO-s shpërblehet dhe nuk ndëshkohet për
përkushtimin dhe përgjegjshmërinë e treguar në ushtrimin e detyrës. Këto ushtri
e përjashtojnë politizimin e Ushtrisë. Metoda të tilla janë të papranueshme dhe
u tregojnë partnerëve ndërkombëtarë një perspektivë të zymtë të bashkëpunimit
me shtetin shqiptar.
Sa më thellë të mendohet dekreti i Presidentit Nishani, aq më i dyshimtë bëhet
ai. Ai vë në dyshim vetë statusin e tij si garant i ligjit. Kjo tregon se në
fund të fundit ai nuk ka më as integritetin e ushtarakut, pasi ushtarakët i
binden hierarkisë duke iu bindur urdhrave të atyre që janë një shkallë më lart,
ndërkohë që ai si President u bindet urdhrave të atyre që nga pikëpamja
hierarkike janë më poshtë se ai.
Dikush duhet t'ia shpjegojë Presidentit se ai është më lart se ministri i
Mbrojtjes dhe se nuk duhet t'u nënshtrohet urdhrave të tij. Dikush duhet t'ia
shpjegojë atij se është më në fund komandant, komandant i Forcave të Armatosura
të Republikës së Shqipërisë, se është kreu i shtetit shqiptar dhe se më në fund
duhet të çlirohet nga kompleksi i togerit të parëndësishëm që lan dyshemenë dhe
pastron banjat sa herë ia ka qejfi komandantit. President Nishani, një vit pas kurorëzimit
të tij duhet ta pranojë më në fund realitetin e pabesueshëm: ai është
komandanti.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
