VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - KËTË FUNDJAVË KINA DO TË SHPALLË TË ARDHMEN E SAJ EKONOMIKENga ANATOL KALETSKY, Reuters

I quajturi bujshëm Sesion i Tretë Plenar i Komitetit Qendror të 18-të të Partisë Komuniste Kineze, i cili do të mbahet këtë fundjavë, është një ngjarje më e rëndësishme për ekonominë botërore dhe për gjeopolitikën globale sesa betejat e buxhetit, takimet e bankave qendrore dhe zgjedhjet që e tërheqin pafundësisht më tepër vëmendjen në media dhe në tregjet financiare.

Arsyeja e qartë për rëndësinë këtij takimi është se Kina është e destinuar në afat të gjatë për t'u bërë ekonomia më e madhe në botë dhe një superfuqi politike. Dhe Plenumi i Tretë, tradicionalisht i mbajtur gati rreth 12 muaj pas emërimit të një udhëheqjeje të re të partisë , është përdorur dy herë më parë si një rast për udhëheqësit e rinj që të shpalosin strategjitë kryesore të cilat shpresonin t'i zbatonin teksa ata konsolidojnë pushtetin e tyre . Në Plenumin e Tretë më 1978, Deng Xiaoping nisi reformat e tregut që shpalosën "‹"‹fuqinë e motivit të fitimit në Kinë, dhe në ngjarje korresponduese ishte në vitin 1993 kur Jiang Zemin përshpejtoi procesin e demontimit të ndërmarrjeve shtetërore dhe integrimit të Kinën në ekonomia botërore, çka kulmoi me pranimin e Kinës në Organizatën Botërore të Tregtisë në vitin 2001.

Një arsye e dytë, më e menjëhershme, pse bota t'i kushtojë vëmendje takimit të kësaj fundjave është se Kina kohët e fundit nuk u bë vetëm motori i fuqishëm i rritjes në ekonominë botërore , por edhe burimi më i madh i surprizave të mundshme ekonomike, të dyja njëkohësisht sa të mira dhe të këqija.

Në vitin 2009 , programi stimul tejet ambicioz ekonomik i Kinës stimul ndoshta bëri më shumë për të parandaluar një depresion se çdo gjë që ka ndodhur në Uashington, Bruksel apo Frankfurt - sidomos në Evropë dhe Gjermani , e cila ishte përfituesi më i madh i shpërthimit në investime në infrastrukturën kineze. Verën e kaluar, në të kundërt , ishte reagimi në panik i tregjeve financiare kineze ndaj aluzionit të Ben Bernankes për një stimul "konik" monetar i FED-it , që transformoi atë që mund të ketë qenë një korrigjim i rregullt i bonove çmimeve amerikane në "zemërim të çastit", çka e ngadalësoi rritjen ekonomikea në mbarë botën. Mësimi nga kjo përvojë, dhe rishikimet pasuese të rënies së projeksioneve të rritjes globale nga FMN dhe parashikuesit e tjerë këtë vjeshtë, ishte se rreziqet më të mëdha për rritjen e ekonomisë botërore tani vijnë nga pasiguritë rreth fuqisë së Kinës dhe ekonomive të tjera në zhvillim , jo nga dobësia e pashmangshme e Evropës, as nga rimëkëmbjen e qartë, por zhgënjyese në SHBA.

Çfarë, atëherë, mund të nënkuptojë për të ardhmen e Kinës mbledhja këtë fundjavë? Gjersa Kina është larg nga një demokraci apo një shoqëri e hapur dhe mbledhjet e Partisë Komuniste nuk janë të hapura për mediat ose publiku, përgjigjet e vërteta nuk mund të dalin për muaj apo edhe vite. Por, shpresat janë të larta. Presidenti Xi Jinping deklaroi këtë javë sePlenumi i Tretë do të ofrojë një plan për "reforma gjithëpërfshirëse " që do të transformojnë mënyrën e zhvillimit të Kinës dhe të rregullojë strukturën ekonomike nëpërmjet një "stili të ri të industrializimit, urbanizimit, të teknologjisë dhe modernizimit të bujqësisë". Një prej aleatëve kyçë të Xi, anëtari i Byrosë Politike Komiteti i Përhershëm Yu Zhengsheng , ngriti aksionet më tej duke parashikuar ndryshimet "të papara" të politikave. Dhe Li Keqiang, kryeministri, puna e të cilit është në të vërtetë për të vënë ndonjë politika të re në praktikë, ka miratuar tashmë Projektet e detajuara të paraqitura nga think tankët e qeverisë, me të dhëna të konsiderueshme nga Banka Botërore dhe FMN , për të transformuar ekonominë dhe standardet e dyfishta të jetesës kineze deri në vitin 2020.

Shumë prej këtyre ideve janë konsoliduar në një plan, të përshkruar me shijen kineze ndaj numerologjisë si 3-8-3 : Ky plan retorik fillon me tre objektivave të reformës " themelore": të hapë tregje, të transformojë qeverinë dhe të përmirësojë menaxhimin si të ndërmarrjet publike edhe të atyre private. Këto objektiva mendohet të arrihen nëpërmjet tetë iniciativave politike : prerja e shirit të kuq administrativ ; nxitja e konkurrencës ; reformimi e zotërimi i tokës dhe ligjet e qëndrimit ; financimi i ristrukturimit duke liberalizuar gradualisht normat e interesit dhe normat e këmbimit; forcimi i sistemit fiskal; reformimi i ndërmarrjeve shtetërore; promovimi i risive, sidomos teknologjisë së gjelbër; dhe zhvillimi i sektorit të shërbimit. Përfitimet e këtyre objektivave janë menduar të jenë të dukshme në tre rezultate të frytshme: mekanizmat e reja për tregtimin e tokës në pronësi kolektive do t'i çojnë më shumë përfitimet e rritjes ekonomike tek komunitetet rurale dhe fermerët e zhvendosur; zgjerimi i mekanizmave të tregut dhe të konkurrencës duhet të rrisë efikasitetin dhe të përmirësojë cilësinë e investimit; dhe reforma fiskale do të krijojë një bazë të sigurisë së përrkrahjes sociale, duke rritur besimin e brendshëm , nxitja e konsumit dhe ndihma për të ribalancuar ekonominë e saj larg nga mbështetja e tepruar në investimet në infrastrukturë dhe eksporte.

Të gjitha këto lista mund të mbushin kokën tuaj me tjerrje numrash - dhe unë nuk kam përmendur edhe "Katër Parimet Themelore" e Dengut apo "Tri përfaqësimet" e Jiangut. Por mos u shqetësoni. Edhe pse çështje të tilla si zotërimi i tokës, të drejtat e qëndrimit dhe taksimi i qeverisjes vendore janë të një rëndësie të madhe për njerëzit dhe bizneset brenda Kinës, rreziqet dhe mundësitë e paraqitura nga programi i reformave për ekonominë botërore si një e tërë mund të jetë sjellin tri pyetjeve të nxehta. Kina mund të ristrukturojë ekonominë e saj për të reduktuar varësinë nga industria e rëndë, eksportet dhe investimet në infrastrukturë ? Kina mund të menaxhojë rritjen e kredisë për të shmangur flluska financiare? Dhe a mundet Kina të menaxhojë një tranzicion të rregullt nga rritja 10 për qind të PBB-së gjatë dekadës së fundit në objektivin e ri prej 7 për qind në vitet e ardhshme?

Kur Presidenti Xi mori detyrën nëntorin e kaluar ai dukej i etur për të provuar se mund t'i bëjë tërë këto gjëra në të njëjtën kohë. Por tani mund të ketë ndryshuar këtë mendim. Minikriza financiare dhe rënia e aktivitetin ekonomik gjatë kësaj vere sugjeroi se mund të jetë e pamundur në të njëjtën kohë të bëjë ristrukturimin e industrisë, të riorganizojë sistemin financiar dhe të mbajë kushtet makroekonomike të qëndrueshme. Nëse është kështu, atëherë Xi do të duhet të zgjedhë përparësitë e tij - dhe sinjalet që nga minikriza e verës sugjerojnë se zgjedhja është bërë.

Në vend të rrezikut të një zbarkimi të vështirë makroekonomik duke u përpjekur në të njëjtën kohë të ristrukturojë industrinë dhe të ulë kreditin, kinezët ndoshta do të përqendrohen në reformimin e ndërmarrjeve shtetërore dhe zhvendosjen e kërkesës nga industria e rëndë tek shërbimet, duke lënë reformat më ambicioze financiare për një ditë tjetër. Siç thotë kryeministri Li se, ndërsa "Rritja e shpejtë e Kinës " mund të jetë e gjatë, stabiliteti social ende kërkon "rritje të mesatarisht - të shpejtë". Gjersa pozicioni i Partisë Komuniste varet nga kjo, atëherë pikërisht këtë gjë do të sigurojë Plenumi i Tretë./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
This weekend, China will plot its economic future
By Anatole Kaletsky
November 6, 2013

The ponderously named Third Plenary Session of the 18th Central Committee of the Chinese Communist Party, which takes place this weekend, is a more important event for the world economy and for global geopolitics than the budget battles, central bank meetings and elections that attract infinitely more attention in the media and financial markets.

The obvious reason for this meeting's importance is that China is destined in the long run to become the world's biggest economy and a political superpower. And the Third Plenum, traditionally held roughly 12 months after the appointment of a new Party leadership, has been used twice before as an occasion for the new leaders to spell out the main strategies they hoped to implement as they consolidated their power. At the Third Plenum in 1978, Deng Xiaoping launched the market reforms that unleashed the power of the profit motive in China, and it was at the corresponding event in 1993 that Jiang Zemin accelerated the process of dismantling state-owned enterprises and integrating China into the world economy that culminated with China's accession to the World Trade Organization in 2001.

A second, more immediate, reason for the world to pay attention to this weekend's meeting is that China has recently become not just the strongest engine of growth in the world economy, but also the biggest source of potential economic surprises, both good and bad.

In 2009, China's astonishingly ambitious economic stimulus program probably did more to prevent a depression than anything that happened in Washington, Frankfurt or Brussels "” especially in Europe and Germany, which was the biggest beneficiary of the explosion in Chinese infrastructure investment. Last summer, by contrast, it was the panicky reaction of Chinese financial markets to Ben Bernanke's hint of a "tapering" of the Fed's monetary stimulus, that transformed what might have been an orderly correction of U.S. bond prices into the "taper tantrum" which slowed economic growth around the world. The lesson from this experience, and the subsequent downward revisions of global growth projections by the IMF and other forecasters this autumn, was that the biggest risks to the growth of the world economy now come from uncertainties about the strength of China and other emerging economies, not from the inevitable weakness of Europe, nor from the clear but disappointing recovery in the U.S.

What, then, might this weekend's meeting imply for China's future? Since China is far from a democracy or an open society and the Communist Party's meetings are not open to the media or the public, the true answers may not emerge for months or even years. But expectations are running high. President Xi Jinping declared this week that the Third Plenum would offer a plan for "comprehensive reforms" that would transform China's mode of development and readjust the economic structure through a "new style of industrialization, urbanization, technology and agricultural modernization." One of Xi's key allies, Politburo Standing Committee member Yu Zhengsheng, raised the stakes further by predicting "unprecedented" policy changes. And Li Keqiang, the prime minister, whose job is actually to put any new policies into practice, has already endorsed detailed blueprints presented by government think tanks, with considerable input from the World Bank and IMF, to transform the economy and double Chinese living standards by 2020.

Many of these ideas have been consolidated into a plan, described with the Chinese penchant for numerology as 3-8-3: This rhetorical blueprint starts with three "fundamental" reform objectives: to open up markets, transform government, and improve management of both public and private enterprises. These objectives are supposed to be achieved through eight policy initiatives: cutting administrative red tape; promoting competition; reforming land tenure and residence laws; restructuring finance by gradually liberalizing interest rates and exchange rates; strengthening the fiscal system; reforming state-owned enterprises; promoting innovation, especially green technology; and developing the service sector. The benefits of these objectives are supposed to be visible in three benign outcomes: new mechanisms for trading collectively-owned land would direct more of the benefits of economic growth to rural communities and displaced farmers; expansion of market mechanisms and competition should increase efficiency and improve the quality of investment; and fiscal reforms would create a basic social security safety net, increasing household confidence, boosting consumption and helping to rebalance the economy away from its excessive reliance on infrastructure investment and exports.

All these lists may leave your head spinning with numbers "” and I haven't even mentioned Deng's "Four Cardinal Principles" or Jiang's "Three Represents." But don't worry. Although issues such as land tenure, residence rights and local government taxation are of huge importance to people and businesses within China, the risks and opportunities presented by the reform program for the world economy as a whole can be boiled down to three broad questions. Can China restructure its economy to reduce dependence on heavy industry, exports and infrastructure investment? Can China clamp down on credit growth to avert financial bubbles? And can China manage an orderly transition from the 10 percent GDP growth of the last decade to the new target of 7 percent in the years ahead?

When President Xi took over last November he seemed eager to prove he could do all these things at the same time. But that may now have changed. The financial mini-crisis and steep drop in economic activity this summer suggested that it may be impossible to simultaneously restructure industry, reorganize the financial system and keep macroeconomic conditions stable. If so, then Xi will have to choose his priorities "” and the signals since the summer's mini-crisis suggest that the choice has been made.

Rather than risk a macroeconomic hard landing by trying to simultaneously restructure industry and clamp down on credit, the Chinese will probably concentrate on reforming state-owned enterprises and shifting demand from heavy industry to services, while leaving the more ambitious financial reforms for another day. As Prime Minister Li keeps saying, while "China's fast growth" may be over, social stability still requires "medium-fast growth." Since the Communist Party's position depends on it, that is what the Third Plenum will provide.