Ne kemi lindur të gjithë vonë. Ne kemi lindur në histori që e ka rrugën të shtruar. Kemi lindur në kultura, kombe dhe gjuhë të cilat ne nuk i zgjodhëm. Mbi të gjitha këto, ne kemi lindur me të dhëna të tilla kimike dhe gjenetike të trurit të cilat nuk mund t'i kontrollojmë. Ne jemi hedhur në rrethana shoqërore që i neveritim. Shpesh ne përgjigjemi në mënyra për të cilat na vjen keq kur jemi duke i bërë ato gjëra.
Por ndryshe nga kafshët e tjera, njerëzit janë të prirur të kërkojnë koherencë dhe kuptim. Ne kemi nevojë t'i tregojmë vetes historitë që shpjegojnë gjithçka. Ne i përdorim për të ushqyer metafizikën këto histori, pa të cilat jeta duket pa kuptim dhe boshe.
Krahas gjithë gjërave të tjera që ne nuk i kontrollojmë, ne kemi njëfarë kontrolli në historitë tona. Ne kemi rol të vetëdijshëm në përzgjedhjen e mënyrës së rrëfimit nëpërmjet së cilës bota të na kuptojë. Përgjegjësia individuale është përmbyllur në aktin e përzgjedhjes dhe të rishikimit konstant të mjeshtërisë së rrëfimit nëpërmjet së cilës ne tregojmë për veten tonë.
Historitë që përzgjedhim na ndihmojnë ne, me kusht që ne ta interpretojmë botën. Ato na prijnë ne për të treguar vëmendje ndaj disa gjërave dhe t'i shpërfillim disa të tjera. Ato na prijnë ne për t'i parë sa të shenjta janë disa gjera aq të neveritshme disa të tjera. Ato janë formatet që ua japin trajtën qëllimeve dhe dëshirave tona. Kështu që, teksa përzgjedhja e historive mund të duket e vagullt dhe intelektuale, ajo është ndërkohë edhe shumë e fuqishme. Fuqia më e rëndësishme që ne kemi është fuqia për të ndihmuar në përzgjedhjen e syzeve nëpërmjet të cilave të shohim realitetin.
Shumëkush përzgjedh histori që prijnë drejt bashkëpunimit dhe mirësisë. Por gjatë pak dekadave të shkuara një rrëfim i lig është shfaqur.
Rrëfimi është shfaqur në skajet e botës myslimane. Është një rrëfim që e sheh historinë njerëzore si luftë midis islamit nga një anë dhe krishterimit e hebraizmit nga ana tjetër. Ky rrëfim i bën pjesëtarët e tij të zgjerojnë rrethin e shqetësimeve të tyre. Ata nuk i shikojnë të tjerët si krejtësisht njerëz. Ata arrijnë tek besimi se të tjerët mund të vriten pa faj dhe se, në fakt, është e adhurueshme të bësh kështu.
Ky rrëfim është përqafuar nga një pakicë e vogël. Por kjo ka shkaktuar rritje të pabesueshme të vuajtjes brenda botës myslimane, në Izrael, në SHBA dhe gjetkë. Me aktet e tyre vetëvrasëse ata e kanë bërë veten qendror ndaj politikës globale. Ata janë prej atyre që shkojnë në mjediset e mbushura plot, thërrasin "Allahu akbar" ose "Zoti është i madh" dhe pastaj fillojnë të vrasin.
Kur major Nidal Malik Hasan e bëri këtë në Furt Hud, Teksas, javën e shkuar, shumë amerikanë patën një reaksion të kuptueshëm dhe, gjithsesi, të drejtë. Ata nuk deshën që ky horror të bëhet një pretekst për fanatizëm antimysliman.
Kështu që pasqyrimi mori shpejt trajtën e vet. Mundësia e ekstremizmit islam u zvogëlua menjëherë. Shumëkush theksoi se ky ishte një shpërthim i veçuar individual, nuk ishte një sulm ideologjik.
Major Hasani u portretizua si një individ i turbulluar, që ishte shumë nën stres. Ne morëm vesh për sindromën paratraumatike të stressit, dhe për çrregullimet sekondare të stresit, të cilat njeriu i pëson duke dëgjuar për streset e të tjerëve. Ne dëgjuam teorinë (sido që në shkuarën) se Hasan ishte tejet i traumatizuar nga mendimi se po shkonte në zonë luftimi, sa të vendoste për të marrë armën dhe për të bërë një betejë të tijën.
Një qëndrim politik korrekt triumfoi ndaj nivelit bisedor. Hasan qe portretizuar si viktimë e shoqërisë, si një shpirt i mjerë që është shtyrë në zgripin e paragjykimit dhe palumturisë.
Ishte një urgjencë kombëtare mjekimi. Hasan ishte një vetmitar që e kishte zor të gjente një grua dhe të miqësohej me fqinjët e tij.
Kjo përgjigje ishte e kuptueshme. Është e rëndësishme të shmangen urrejtjet hakmarrëse në momentin e dhimbjes. Por ishte edhe zotëruese. Komentatorët publikë morën rolin e edukatorëve të kopshteve që i mbrojnë fëmijët nga të menduarit e gjërave të papranueshme dhe intolerante. Nëse opinioni publik nuk do të qe trajtuar me kujdes, do të kishte pasur të ngjarë që një masë e madhe yahoo-sh të papërmbajtur në Amerikën Qendrore të ndërmerrnin fushatë raciste.
Më e keqja, kjo shfajësoi majorin Hasan përpara se të bëheshin hetimet nga përgjegjësia e tij. Ai nuk e kish në dorë të ishte i vetmuar ose i palumtur. Ai e kishte në dorë çfarë historie të ndërtonte nga ato rrethana. Dhe tani faktet na tregojnë se ai zgjodhi rrëfimin ekstremist islam që kaq shpesh çon në rezultatet vrastare.
Biseda në pak ditët pas masakrës ishte me qëllim të mirë, por ajo përbënte një fluturim të vullnetshëm nga realiteti. Ajo shpërfilli faktin se lufta ndaj rrëfimit kundër islamit është tipar qendror i politikës së jashtme amerikane. Ajo shpërfillte faktin se rrëfimi mund të përqafohet nga individë të vetëradikalizuar në SHBA, aq sa nga grupet në Teheran, Gaza apo Kandahar.
Kjo mohoi, para se të bëheshin hetimet, mundësinë e së keqes. Dhe kërkoi ta reduktojë një akt të neveritshëm në një keqpërshtatje sociale. Nuk ishte përgjigja e një kombi moralisht a politikisht serioz./Elida Buçpapaj
--
November 10, 2009
Op-Ed Columnist
The Rush to Therapy
By DAVID BROOKS
We're all born late. We're born into history that is well under way. We're born into cultures, nations and languages that we didn't choose. On top of that, we're born with certain brain chemicals and genetic predispositions that we can't control. We're thrust into social conditions that we detest. Often, we react in ways we regret even while we're doing them.
But unlike the other animals, people do have a drive to seek coherence and meaning. We have a need to tell ourselves stories that explain it all. We use these stories to supply the metaphysics, without which life seems pointless and empty.
Among all the things we don't control, we do have some control over our stories. We do have a conscious say in selecting the narrative we will use to make sense of the world. Individual responsibility is contained in the act of selecting and constantly revising the master narrative we tell about ourselves.
The stories we select help us, in turn, to interpret the world. They guide us to pay attention to certain things and ignore other things. They lead us to see certain things as sacred and other things as disgusting. They are the frameworks that shape our desires and goals. So while story selection may seem vague and intellectual, it's actually very powerful. The most important power we have is the power to help select the lens through which we see reality.
Most people select stories that lead toward cooperation and goodness. But over the past few decades a malevolent narrative has emerged.
That narrative has emerged on the fringes of the Muslim world. It is a narrative that sees human history as a war between Islam on the one side and Christianity and Judaism on the other. This narrative causes its adherents to shrink their circle of concern. They don't see others as fully human. They come to believe others can be blamelessly murdered and that, in fact, it is admirable to do so.
This narrative is embraced by a small minority. But it has caused incredible amounts of suffering within the Muslim world, in Israel, in the U.S. and elsewhere. With their suicide bombings and terrorist acts, adherents to this narrative have made themselves central to global politics. They are the ones who go into crowded rooms, shout "Allahu akbar," or "God is great," and then start murdering.
When Maj. Nidal Malik Hasan did that in Fort Hood, Tex., last week, many Americans had an understandable and, in some ways, admirable reaction. They didn't want the horror to become a pretext for anti-Muslim bigotry.
So immediately the coverage took on a certain cast. The possibility of Islamic extremism was immediately played down. This was an isolated personal breakdown, not an ideological assault, many people emphasized.
Major Hasan was portrayed as a disturbed individual who was under a lot of stress. We learned about pre-traumatic stress syndrome, and secondary stress disorder, which one gets from hearing about other people's stress. We heard the theory (unlikely in retrospect) that Hasan was so traumatized by the thought of going into a combat zone that he decided to take a gun and create one of his own.
A shroud of political correctness settled over the conversation. Hasan was portrayed as a victim of society, a poor soul who was pushed over the edge by prejudice and unhappiness.
There was a national rush to therapy. Hasan was a loner who had trouble finding a wife and socializing with his neighbors.
This response was understandable. It's important to tamp down vengeful hatreds in moments of passion. But it was also patronizing. Public commentators assumed the air of kindergarten teachers who had to protect their children from thinking certain impermissible and intolerant thoughts. If public commentary wasn't carefully policed, the assumption seemed to be, then the great mass of unwashed yahoos in Middle America would go off on a racist rampage.
Worse, it absolved Hasan "” before the real evidence was in "” of his responsibility. He didn't have the choice to be lonely or unhappy. But he did have a choice over what story to build out of those circumstances. And evidence is now mounting to suggest he chose the extremist War on Islam narrative that so often leads to murderous results.
The conversation in the first few days after the massacre was well intentioned, but it suggested a willful flight from reality. It ignored the fact that the war narrative of the struggle against Islam is the central feature of American foreign policy. It ignored the fact that this narrative can be embraced by a self-radicalizing individual in the U.S. as much as by groups in Tehran, Gaza or Kandahar.
It denied, before the evidence was in, the possibility of evil. It sought to reduce a heinous act to social maladjustment. It wasn't the reaction of a morally or politically serious nation. (http://www.nytimes.com) 
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
