VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - SËRISH NË APOKALIPSNga GAIL COLLINS, New York Times

Shumë njerëz janë të alarmuar se bota po merr fund më 2012.

Medet. Mendoja se e kapërcyem rrezikun më 2000.

Pyetje nëse Fundi i Kohës do të arrijë në një stinor blerjesh gjatë pushimeve pas tri vitesh është tashmë në qendër të një biblioteke të tërë me libra. Gjithashtu për atë që paralajmëron « Udhërrëfyesi i Plotë i Idiotit për vitin 2012" ne kemi së paku 600 000 uebsajte të përkushtuara që të alarmohen për këtë.

Duket se ky është faji i Nostradamus, i kalendarit Mayan, i ankthit të së majtës për ngrohjen globale dhe iankthit të së djathtës nga zgjedhja e Barak Obamës. Nga projektligji për përkujdesjen shëndetësore. Apo nga shpenzimet qeveritare. Poa nga ripozicionimi i "Në Zot në besojmë" në monedhën kombëtare.

Vërtetë, për ultrakonservatorët, viti i vjetëm ishte mbi të gjitha një shenjë e apokalipsit. Shpejt, lumenjtë do të rendin të kuq me Starbucks Raspberry-Flavored Tazo Passion Shaken Iced Tea. Kukuvajkat do të lindin bretkosa dykokëshe të cilat recitojnë përmendsh vargjet e këngëve të Lady Gaga.

Hollivudi po hedh në treg një mori filmash rreth kalamendjes së njerëzimit në zgrip të shfarosjes. Në takimin G-8 të "2012," a G-8 ia vlen të diskutohet fakti se "bota siç e dimë vrik po merr fund". Me që ra fjala, unë nuk do të befasohesha nëse pjesëmarrësit ta gjenin të pëlqyeshme këtë temë në raundin tjetër të bisedimeve tregare të Dohas.

Personazhet e filmave, të cilët janë më të përgatiturit për kijametin planetar janë këshilluar këto kohë me kalendarin e moçëm Mayan, i cili rrugën e nisur më shumë se pesë mijë vjet më parë vjen dhe e ndal në mënyrë të plotë më 21 dhjetor 2012.

Disa thonë se për Mayanët ky ishte thjesht një mbarim cikli, sikur të plotësohej një vit vërtetë i gjatë, dhe po të kishin pasur fatin të të jetuar edhe disa qindra vjet të tjerë, thjesht do të kishin nxjerrë një kalendar të ri, të pas vitit 2012, kësaj here ndoshta duke përfshirë disa pamje të bukura këlyshësh.

Të tjerët parashikojnë kobe më të mëdha. Më "2012," korja e tokës fillon të valëvitet si Tom DeLay në garën e kërcimeve ça-ça. Askush nuk mund të na shpëtojë, as presidenti zezak as guvernatori i Kalifornisë me theks austriak. Sigurisht që evropianët nuk mund të na ndihmojnë, përderisa nuk ka rrëzim të cilësdo ndërtesë të larë që të mos ua tërheqë vëmendjen amerikanëve për idetë joamerikane.

Gjithashtu të kthehemi shpejt tek kinemaja më pranë jush: "Rruga" (Viggo Mortensen rropatet përgjatë një peisazhi djerrë pas një kataklizmi misterioz dhe "Libri i Elit" (Denzel Washington ngul sytë në një libër që mund të shpëtonte njerëzimin e pas apokalipsit nga Gary Oldman). Natyrisht, sepse Hollivudi ka arritur në përfundimin se arsyeja e dështimit të të gjithë filmave me temën e luftës në Irak ishte se shikuesit e kinemasë ndjenë se skenari nuk ishte sa duhet i zymtë.

Kam qenë e dëshpëruar që, deri tani, pothuaj askush nuk ka vënë re se Lista e Papëve të Fundit e Shën Malachy-t ka qenë jashtë rrjedhës aq shpejt sa edhe kalendari Mayan. Malachy ishte një ipeshkv irlandez që vdiq më 1148, pasi të ketë parë në një vizion të së ardhmes 112 papë që do të mbretërojnë deri në mbarimin e botës. Nisur nga kjo llogari, Papa Benedikti XVI është 111.

Çdo papë ka ngapak aludim për identitetin e tij. Në pjesën më të madhe, Malachy ultësisht zgjodhi një identitet të përgjithshëm ("bariu engjëllor") që vështirë mund t'iu shkonte të gjithëve. Por dashtë Zoti ta përfytyrojmë Benediktin si "lavdia e ullinjve".

Mbajtja e gjërave në mjegull apo bërja e tyre subjekte të interpretimeve të shumëfishta, është çelësi i vërtetë i predikimeve apokaliptike. Kjo e bëri Nostradamusin një emër familjar. Ai do të zihej në ujë të valë për orë të tëra dhe pastaj ka dalë me diçka të tillë si:

Sepse drita e hareshme gazmore

Nuk do të ndrisë më, sepse gjatë ajo do të jetë pa kripë.

Me tregtarë, tiranë, skile plaka,

Përbindësh I ngatërruar universal.

Çka sigurisht është fatthënia e turit të librit të Sarah Palin.

Parathënësi im i pëlqyer, The Amazing Criswell, gjithmonë bie në hall me konkretësinë, përfshirë parathënine e tij se një ylber i zi do të qarkojë tokën më 1999 dhe do ta shterrë gjithë oksigjenin. Ai humbi shumë besueshmëri madje edhe më herët, pasi shpalli se Shtetet e Bashkuara duhet ta çojnë kryeqytetin në Wichita dhe se trysnitë nga hapësira do ta shndërrojnë Denverin në kallkan. Vërtetë njerëzit do t'i mbanin mend dokkra si këto.

Unë po parathem se teksa jemi në periudhën mes 2011 dhe 2012 uebsajtet do të arrijnë arrijnë nurmrin një milion, pa llogaritur Twitters of Terror. Por ne e mbijetuam panikun e fundit të botës shumë herë më parë.

Kur unë isha fëmijë, murgeshat në shkollë na flisnin për profecira, kryesisht nga Zonja Jonë. Ato gjithmonë e kishin fjalën për kërcënimin komunist, dhe ne dërgoheshim në shtëpi të premteve me sigurinë e plotë se fundi i botës do të vinte të dielën. Ne ishim aq besimtarë sa të mos pyesnim pse, atëherë, të na jepeshin detyra shtëpie./Elida Buçpapaj

November 14, 2009

Op-Ed Columnist

Once Again, Into the Apocalypse

By GAIL COLLINS

A lot of people are worrying about the world coming to an end in 2012.

Bummer. I thought we'd gotten over all that in 2000.

The question of whether the End of Time will arrive during the holiday shopping season three years hence is already the subject of a veritable library of books. We also have what "The Complete Idiot's Guide to 2012" claims are almost 600,000 Web sites devoted to worrying about it.

This seems to be the fault of Nostradamus, the Mayan calendar, angst on the left about global warming and angst on the right about the election of Barack Obama. Or the health care bill. Or government bailouts. Or the repositioning of "In God We Trust" on the nation's coinage.

Really, for ultraconservatives, the last year has been one sign of the apocalypse after the other. Soon, the rivers will run red with Starbucks Raspberry-Flavored Tazo Passion Shaken Iced Tea. Owls will give birth to two-headed frogs who shriek the lyrics to Lady Gaga songs.

Hollywood is unleashing a raft of movies about humanity tottering on the edge of extinction. In "2012," a G-8 summit convenes to discuss the fact that "the world as we know it will soon come to an end." Actually, I would not be surprised if the participants found this preferable to another round of the Doha trade talks.

The film characters who are best prepared for the planetary calamity had been consulting the ancient Mayan calendar, which runs through more than five millennia and then comes screeching to a halt on Dec. 21, 2012. Some say that for the Mayans, this was just the end of a cycle, like completing a really long year, and that if they'd been able to hang around for a few more centuries they'd simply have issued a new, post-2012 calendar, this time perhaps including some nice pictures of puppies.

Others see more dire forces at work. In "2012," the crust of the earth starts bouncing around like Tom DeLay in that cha-cha competition. No one can save us, not the black president or the governor of California with an Austrian accent. Certainly the Europeans can't help, since not even the collapse of every tall building on the planet can get Americans to pay attention to non-American ideas.

Also coming soon to a theater near you are: "The Road" (Viggo Mortensen struggles across a barren landscape after a mysterious cataclysm) and "The Book of Eli" (Denzel Washington guards a book that could save post-apocalypse humanity from Gary Oldman). Obviously, Hollywood has determined that the reason all those Iraq-war-themed movies failed was that the moviegoers felt the scenery wasn't bleak enough.

I've been disappointed that, so far, almost no one has noticed that St. Malachy's List of the Last Popes has been running out of gas almost as fast as the Mayan calendar. Malachy was an Irish bishop who died in 1148, after allegedly having seen a vision of the future 112 popes who would reign until the end of the world. By this count, the current Benedict XVI would be 111.

Each of the popes gets a little hint as to his identity. For the most part, Malachy cannily chose to keep them general enough ("angelic shepherd") that it was hard not to hit a lot of home runs. But good luck in figuring out how Benedict is "glory of the olives."

Keeping things vague, or subject to multiple interpretations, is the real key to apocalyptic predictions. It's what made Nostradamus a household name. He'd stare at a bowl of water for hours on end, and then come up with something like:

For the merry maid the bright splendor

Will shine no longer, for long will she be without salt.

With merchants, bullies, wolves odious,

All confusion universal monster.

Which is obviously a foretelling of the Sarah Palin book tour.

My own favorite prognosticator, The Amazing Criswell, always got into trouble with specificity, including his prediction that a black rainbow would circle the earth in 1999 and suck out all the oxygen. He lost a lot of credibility even earlier, after he announced that the United States would move its capital to Wichita and that pressures from outer space would turn Denver into jelly. Really, people tend to remember stuff like that.

I'm predicting that by the time we reach 2011, the 2012 Web sites will hit the million mark, not to mention the Twitters of Terror. But we've survived end-of-the-world panic many times before.

When I was a kid, the nuns at my school filled us with stories about prophecies of doom, frequently from Our Lady of Fatima. They always revolved around the Communist menace, and we were occasionally sent home on Friday with assurances that the End was coming by Sunday. We were credulous enough not to question why, in that case, there were homework assignments. (http://www.nytimes.com)