Çdo presidencë është shenjesër karikaturizimi. Por gati një vit në mandatin e tij të parë, ka diçka veçanërisht të pakapshme në identetin politik të Barack Obama-s. Ai është një urëndërtues nga ana tjetër një ideolog polarizues. Ai është një kripto-marksist radikal përveç kur është një gur shahu i interesave të korporatave. Ai është një utopis amerikan ose përndryshe një vegël e bindur në duart e sigurisë kombëtare.
Shtypi ka gatuar një teori të re çdo javë, duke e krahasuar Obama-n me John F. Kennedy e Franklin Roosevelt, me George H. W. Bush e Jimmy Carter me çdo shef të shtetit të Shekullit XX, me përjashtim të krahasimit me njëfarë Gerald Ford. Por asnjë nga përngjasimet nuk ka gjetur vend. Ne jemi mirëfilli në epokën Obama, por as aleatët e tij, as arqmitë e tij nuk mund ta përcaktojnë saktësisht se çfarë përfaqëson presidenti ynë i 44-t.
Obama i huton vëzhguesit, dyshoj unë, sepse ai është një ideolog dhe pragmatist njëkohësisht. Ai është një doktrinar liberal i cili gjithnjë është i përkushtuar të arrijë një marrëveshje dhe të kënaqet me arritje gjysmake. Ai ka parapëlqimet politike të një blogeri progresiv, por stilin qeverisës së një matrapazi të regjur.
Kjo është një ndërthurje enigmatike, për shumëkënd, sepse ne presim që parimet e politikanëve të përputhen më pastër me sjelljen ndaj qeverisjes. Makiavelët tanë marrëveshjesbërës hamendet të jenë "centrisë" të vetëdijshëm (mendoni Ben Nelson apo Arlen Specter). Liberalët dhe konservatorët tanë ideologjikë supozohet të jenë më të shqetësuar të kenë të drejtë se të jenë vendosmërisht frutdhënës.
Është gjithashtu enigmatike, sepse Obama premtoi saktësisht të kundërtën kur ishte në garë për presidencën. Ai garoi si një shpëtimtar postpartizan që do të ndryshonte mënyrat cinike të Washingtonit si një armik i marrëveshjeve të korridoreve dhe i ideologjive të tilla. Por ai qeverisi si një liberal tipik që beson në sistemtin ekzistues, di si punon ai dhe pranon kufizimet që ia imponon atij.
Në këtë kontekst, fjalia më parashkuese e lëvruar gjatë fushatës presidenciale i përket Ryan Lizza-s të The New Yorker. "Ndoshta keqkonceptimi më i madh rreth Barack Obama-s," shkroi ai në korrik 2008, "është konceptimi i tij si një revolucionar anti-klasë qeverisëse. E kundërta, çdo fazë e karrierës së tij politike është shënuar nga etja e tij për ta rehatuar veten në institucionet ekzistuese në vend që t'i shkatërronte ato apo t'i zëvendësonte ato."
Të dyja, e djathta dhe e majta, kishin shqetësime në konceptimin e institucionalizmit të Obamës. Konservatorët i kanë stërzmadhuar në radikalizëm instinktet e tij liberale, duke shpërfillur faktin se një president që merr këshilla nga Lawrence Summers e Robert Gates ka të ngjatë se nuk është një kthinë marksist-leniniste. E majta ka qenë gjithnjë e gjithnjë e zhgënjyer, nga hendeku midis parimeve të shpallura të Obama-s dhe kompromiseve që ai është i prirur t'i pranojë, dhe disa liberalë janë bindur se ai nuk është aspak një prej tyre.
E kanë gabim. Lënë mënjanë shtrëngimet politike, Obama ka të ngjarë se do të prirej ndaj liberalëve pothuaj në çdo çështje. Puna është se ai është më i plotvetëdijshëm për kufizimet e fuqive të tij dhe më pak i prirur të nisë betejat të cilat mund t'i humbë çka shumë prej përkrahësve do t'i parapëlqenin. Në këtë kontekst, ai është më pranë me Ronald Reagan-in dhe Edward Kennedy-n. Të dy ishin politikanë ideologjikë të cilët e stërvitën veten të punonin brenda sistemit. Të dy parapëlqyen arritjen e marrëveshjeve larg tavolinave të bisdimeve.
Ana e mbarë e kësaj sjellje është e qartë: Kryen punë. Midis paketës stimuluese, projektligjit për përkujdesjen shëndetësore dhe regullimeve të reja financiare, Obama së shpejti do të arrijë të jetë përmbushësi më i madh i miratimit të ligjeve se çdo demokrat që nga Lyndon Johnson.
Ana jo e mbarë është se nganjëherë çfarë kryhet nuk ia vlente të kryhej. Bindja se një fitore me kompromis është më e mirë se një jofitore mund të prodhojë arritje të papërfillshme si "marrëveshja globale" e javës së shkuar mbi ndryshimin e klimës dhe legjislacioni bosh, i kotë. Dhe përdorimi I mjeteve cinike për përfundime progresive (mendo projektligjin e katandisur për arritjen e votave, çka parapriu miratimin e reformës shëndetësore këtë javë në Senat) priret të konfirmojë frikën më të keqe të votuesve të pavarur lidhur me qeverinë liberale:se është një rrëmujë e sajuar për të përfituar të brendshmit e privilegjuar dhe një hapësirë tregu e korruptuar nën vërshimin e dollarave të taksave tona.
Në të njëjtën kohë, Obama nuk gëzon llojin e besueshmërisë mbi bazën e së cilës Reagan dhe Kennedy shpenzuan dekada për ta ndërtuar. Kur Kennedy iu tha liberalëve se arritja e një kompromisi ishte më e mira e mundshme, ata e besuan atë. Si në çështjen e kujdesjes shëndetësore apo të Afganistanit, fjala e Obama-s nuk mbart të njëjtën peshë. Kjo ia lë atij të ndjekë një linjë të qartë. Nëse presidenca e Obama-s do të ketë sukses, kjo do të jetë një testament se çfarë mund të arrijë ideologjia e forcuar nga institutionalizmi. Por sjellja e tij politike e lë atë nën rrezikun e përhershëm të humbë qendrën dhe po ashtu të majtën ose të braktiset nga të pavarurit si një shpenzues tjetër taksash, dhe të shpërfillet nga liberalët si një i shitur./Elida BUÇPAPAJ
--
Ross Gregory Douthat "” Lindur më 28 Nëntor 1979, diplomuar në Harvard është një gazetar, autor konservator amerikan dhe bloger. Ai ka qenë editor tek Atlantik (The Atlantic) dhe autor i Privilegj: Harvardi dhe Edukimi e Klasës Qeverisëse - ( Privilege: Harvard and the Education of the Ruling Class (Hyperion, 2005) bashkëautor me Reihan Salam, i librit Partia e Madhe e Re (Doubleday, 2008), ku rrëfehet se si Republikanët mund të fitojnë zemrën e klasës punëtore për të shpëtuar Ënderrën Amerikane, të cilin David Brooks e quan si rruga më e mirë që duhet të ndjekë kjo parti. Ai është kritik filmi për National Review dhe gjithashtu ka bashkëpunuar me The New York Times, The Wall Street Journal, The Weekly Standard, Claremont Review of Books, GQ, Slate etj. Prej prillit 2009, ai u bë kolumnist online në rubrikën e opinioneve dhe editorialeve për The New York Times, duke zëvendësuar Bill Kristol. Douthat është autori më i ri në moshë në historinë e gazetës të New York Times.
December 26, 2009
Op-Ed Columnist
The Obama Way
By ROSS DOUTHAT
Every presidency is the subject of competing caricatures. But almost a year into his first term, there's something particularly elusive about Barack Obama's political identity. He's a bipartisan bridge-builder "” unless he's a polarizing ideologue. He's a crypto-Marxist radical "” except when he's a pawn of corporate interests. He's a post-American utopian "” or else he's a willing tool of the national security state.
The press has churned out a new theory every week, comparing Obama to John F. Kennedy and Franklin Roosevelt, to George H. W. Bush and Jimmy Carter "” to every 20th-century chief executive, it often seems, save poor, dull Gerald Ford. But none of the analogies have stuck. We're well into the Obama era, but neither his allies nor his enemies can quite get a fix on exactly what our 44th president really represents.
Obama baffles observers, I suspect, because he's an ideologue and a pragmatist all at once. He's a doctrinaire liberal who's always willing to cut a deal and grab for half the loaf. He has the policy preferences of a progressive blogger, but the governing style of a seasoned Beltway wheeler-dealer.
This is a puzzling combination, for many, because we expect our politicians' principles to align more neatly with their approach to governing. Our deal-making Machiavels are supposed to be self-conscious "centrists" (think Ben Nelson or Arlen Specter). Our ideological liberals and conservatives are supposed to be more concerned with being right than with being ruthlessly effective.
It's also puzzling because Obama promised exactly the opposite approach while running for the presidency. He campaigned as a postpartisan healer who would change the cynical ways of Washington "” as a foe of both back-room deals and ideology-as-usual. But he's governed as a conventional liberal who believes in the existing system, knows how to work it and accepts the limitations it imposes on him.
In hindsight, the most prescient sentence penned during the presidential campaign belongs to Ryan Lizza of The New Yorker. "Perhaps the greatest misconception about Barack Obama," he wrote in July 2008, "is that he is some sort of anti-establishment revolutionary. Rather, every stage of his political career has been marked by an eagerness to accommodate himself to existing institutions rather than tear them down or replace them."
Both right and left have had trouble processing Obama's institutionalism. Conservatives have exaggerated his liberal instincts into radicalism, ignoring the fact that a president who takes advice from Lawrence Summers and Robert Gates probably isn't a closet Marxist-Leninist. The left has been frustrated, again and again, by the gulf between Obama's professed principles and the compromises that he's willing to accept, and some liberals have become convinced that he isn't one of them at all.
They're wrong. Absent political constraints, Obama would probably side with the liberal line on almost every issue. It's just that he's more acutely conscious of the limits of his powers and less willing to start fights that he might lose than many supporters would prefer. In this regard, he most resembles Ronald Reagan and Edward Kennedy. Both were highly ideological politicians who trained themselves to work within the system. Both preferred cutting deals to walking away from the negotiating table.
The upside of this approach is obvious: It gets things done. Between the stimulus package, the pending health care bill and a new raft of financial regulations, Obama will soon be able to claim more major legislative accomplishments than any Democrat since Lyndon Johnson.
The downside, though, is that sometimes what gets done isn't worth doing. The assumption that a compromised victory is better than no victory at all can produce phony achievements "” like last week's "global agreement" on climate change "” and bloated, ugly legislation. And using cynical means to progressive ends (think of the pork-laden stimulus bill or the frantic vote-buying that preceded this week's Senate health care votes) tends to confirm independent voters' worst fears about liberal government: that it's a racket rigged to benefit privileged insiders and a corrupt marketplace floated by our tax dollars.
At the same time, Obama doesn't enjoy the kind of deep credibility with his base that both Reagan and Kennedy spent decades building. When Kennedy told liberals that a given compromise was the best they could get, they believed him. Whether the issue is health care or Afghanistan, Obama's word doesn't carry the same weight.
This leaves him walking a fine line. If Obama's presidency succeeds, it will be a testament to what ideology tempered by institutionalism can accomplish. But his political approach leaves him in constant danger of losing center and left alike "” of being dismissed by independents as another tax-and-spender, and disdained by liberals as a sellout.
Comments (0)
Dërgoja shokut
Printo
