VOAL - Online Zëri i Shqiptarëve - Debati i MadhPËR T'U BËRË 'FRANCEZ', HARRO SE KUSH JENga JUSTIN GEST, Reuters

Asimilimi që kërkohet nga politikat e Francës për integrimin është në kundërshtim me lirinë për të cilën qytetarët e saj brohoritën në rrugët e Parisit të dielën.

Politikat franceze - dhe elitat franceze që i ushqejnë ato - gabimisht supozojnë se nuk mund të ketë unitet në diversitet, nuk munt të ketë liri në vëllazërinë e tyre.

Franca sot është një amalgamë e popujve nga më shumë se 100 vende. Ata të gjithë thërrisnin "Je suis Charlie", - por me thekse shumë të ndryshme. Një nga çdo pesë foshnja franceze e lindur sot, sipas demografëve francezë, ka të paktën një prind të lindur jashtë Francës. Myslimanët francezë, kryesisht emigrantë nga Algjeria, Maroku, Tunizia dhe Senegali, përbëjnë ndërmjet 5 për qind dhe 10 për qind të popullsisë - rreth 5 milionë njerëz. Megjithatë, politikat franceze të integrimit nuk e pranojnë këtë ndryshim demografik.

Për të bërë bashkë këtë popullsi të ndryshme, Franca vazhdon të kërkojë një shkallë të asimilimit që shprehimisht kërkon të homogjenizojë të gjithë emigrantët në një tokë të përbashkët. Ky është një kuptim kryesor i vëllazërimi francez - një vëllazërim që i fshin të gjitha dallimet për të krijuar "francezët ".

Qytetarët mbanin pankarta ku lexohej "Charlie jemi ne" dhe "Fetë të bashkuara kundër urrejtjes" morën pjesë në një marshim solidariteti (Marche Republicaine) të qindra mijë francezëve në rrugët e Parisit.

Ky lloj asimilimi është shumë i ndryshëm nga ai në Shtetet e Bashkuara, për shembull. Asimilimi në SHBA evoloi gjatë shekullit të 20-të për të pranuar, akomoduar dhe madje për të kremtuar traditat amtare të emigrantëve. Si një strehë historike për pakicat fetare, Shtetet e Bashkuara mbrojnë dhe tregojnë kujdes personal dhe publik ndaj dallimeve etnike apo fetare, ndërsa e ndalon qeverinë që të krijojë ndonjë fe kombëtare.

Qeveria franceze, megjithatë, i ndalon njerëzit nga çdo shfaqje "e bujshme" e fesë. Veshjet simbolike fetare apo demonstrimet fetare janë të ndaluara në vendet publike të tilla si shkollat dhe zyrat qeveritare.

Kjo vjen për shkak se Kushtetuta franceze, e lindur nga Revolucioni Francez, i njeh individët dhe jo grupet. Qeveria nuk pranon asnjë identitet të veçantë fetar ose etnik - njeh vetëm identitetin qytetar të një personi.

Nëse gjithkush është njësoj francez, thotë logjika, përse qeveria do të duhet të akomodojë çdo grup etnik ose fetar? Ligjet franceze kujdesen për aksionin afirmativ dhe mësimin e gjuhës së dytë në shkolla. Ato ndalojnë fonde shtetërore për çdo organizatë që ka lidhje me një organ fetar dhe refuzojnë të mbledhin të dhënat e regjistrimit në lidhje me besimin e qytetarëve. Ky vend vetëm kohët e fundit i miratoi ligjet kundër diskriminimit.

Praktika e kësaj barazisë në mbarë vendin, megjithatë, ka çuar në një trysni agresive ndaj diversitetit. Një ligj i vitit 2004 që ndalon shamitë, që ka parasysh në mënyrë implicite gratë myslimane, hapi një debat të nxehtë kombëtar për vendin e fesë në jetën publike. Ky debat u bë më i ngarkuar pasi Franca miratoi një ligj të vitit 2011 që ndalon në mënyrë eksplicite mbulimin e fytyrës nga të gjitha hapësirat publike.

Është e qartë se fetë e tjera nuk trajtohen në të njëjtën mënyrë. Të krishterët, për shembull, janë të lejuar zyrtarisht të veshin kryqe - sepse ata konsiderohen të jenë më pak "të bujshëm". Edhe pse hebrenjtë mund të ndalohen zyrtarisht nga veshja e yarmulkes, ky ligj rrallë zbatohet apo madje as që diskutohet.

Flakët kanë qenë gjithashtu të nxitura nga retorika islamofobike e Frontit Kombëtar. Nivelet e larta të diskriminimit rastësor dhe nivele të ulëta të lëvizshmërisë sociale parandalojnë myslimanët e Francës - 40 për qind e të cilëve jetojnë në Paris - nga të jetuarit e getoizuar në rrethinat e tij prej shumë gjeneratash.

Rezultati është një popullsi myslimane që ndjehet sikur ajo nuk posedon të njëjtën liri të cilën kaq shumë parizianët e kanë mbrojtur dhe e mbrojtën javën e kaluar. Shumë myslimanë ndjehen sikur nuk janë të lirë që të jenë myslimanë në shoqërinë franceze përveç frikës së refuzimit social dhe dënimit ekonomik.

Kjo politikë ka qëllime fisnike. Ajo ka për qëllim të sigurojë se Franca nuk është e ndarë dhe asnjë grup i veçantë nuk është i favorizuar. Që të gjithë janë të barabartë para ligjit. Por përqafimi nga Franca i barazisë franceze nuk duhet të sjellë një refuzim të atyre që pretendojnë dallimet.

Në këtë dritë, ngjarjet e fundit në Francë çojnë në një debat më të gjerë se të gjitha shoqëritë diversifikuese duhet të kujdeseën për njohjen dhe akomodimin e diferencës.
Suedia, Gjermania, Holanda, Spanja, Zvicra, Italia, Greqia dhe Mbretëria e Bashkuar të gjithë ndajnë dilemën e Francës. Partitë radikale dhe të qendrës së djathtë po ndërtojnë forcë dhe vrull nga një reagim ndaj tendencave demografike që janë të pakthyeshme.
Zgjedhja nuk është nëse vendet që kanë marrë numër të madh emigrantësh mund të prishin ndryshimet që kanë ndodhur, por se si ata mund të krijojnë forma të reja të vëllazërisë.
-
Justin Gest është autor i "Më vete: Myslimanët e mënjanuar dhe myslimanët e angazhuar në Perëndim". Ai është asistent profesor i politikës publike në Shkollën e Politikave, të Qeverisë dhe Çështjeve Ndërkombëtare në George Mason University.

Të gjitha opinionet e shprehura këtu janë të vetë autorit./Përktheu: SKËNDER BUÇPAPAJ
--
Analysis & Opinion | The Great Debate
To become "˜French,' abandon who you are
By Justin Gest
January 16, 2015

The assimilation required by France's integration policies is at odds with the liberty that its citizens championed in the streets of Paris on Sunday.

French policies "” and the French elites who sustain them "” mistakenly assume that there can be no unity in diversity, no liberty in their fraternity.
France today is an amalgam of peoples from more than 100 countries. They all chanted "Je suis Charlie" "” but in very different accents. One of every five French babies born today, according to French demographers, has at least one foreign-born parent. French Muslims, largely immigrants from Algeria, Morocco, Tunisia and Senegal, make up between 5 percent and 10 percent of the population "” roughly 5 million people. Yet French integration policies do not acknowledge this demographic shift.
To bind together this diverse population, France continues to demand a degree of assimilation that expressly seeks to homogenize all immigrants into a shared mold of "Frenchness." This is one key meaning of French fraternité a brotherhood that erases all differences to create the "French people."
This brand of assimilation is far different from that in the United States, for example. U.S. assimilation evolved over the 20th century to acknowledge, accommodate and even celebrate immigrants' native lands. As a historic refuge for religious minorities, the United States protects personal and public displays of ethnic or religious differences, while prohibiting the government from establishing any national religion.
The French government, however, prohibits people from any "ostentatious" display of religion. Religiously symbolic clothes or demonstrations are banned in public places, such as schools and government offices.
This is because the French Constitution, born from the French Revolution, recognizes individuals rather than groups. The government acknowledges no specific religious or ethnic identity"”only a person's civic identity.
If everyone is equally French, goes the logic, why would the government need to accommodate any ethnic or religious group? French laws frown on affirmative action and second-language instruction in schools. They prohibit state funding for any organization with ties to a religious body and refuse to collect census data about citizens' faith. The country only recently expanded anti-discrimination laws.
The pursuit of this nationwide equality, however, has led to an aggressive suppression of diversity. A 2004 law banning headscarves, implicitly directed at Muslim women, opened a heated national debate about the place of religion in public life. This debate grew more charged after France passed a 2011 law explicitly banning face veils from all public spaces.
It is clear that other religions are not treated the same way. Christians, for example, are officially permitted to wear crosses "” because they are deemed to be less "ostentatious." Though Jews may be officially banned from wearing yarmulkes, this law is rarely enforced or even discussed.
The flames have been also been fanned by the Islamophobic rhetoric of the National Front. High levels of casual discrimination and low levels of social mobility prevent France's Muslims "” 40 percent of whom live in Paris from leaving ghettoized suburbs after multiple generations.
The result is a Muslim population that feels as if it does not possess the same freedom that so many Parisians have touted and defended in the past week. Many Muslims feel like they are not free to be Muslim in French society out of a fear of social rejection and economic penalty.
This policy has noble intentions. It is intended to ensure that France is not divided and no particular group is favored. That all are equal before the law. But France's embrace of French equality should not entail a rejection of those who claim differences.
In this light, recent events in France plug into a wider debate that all diversifying societies must have about the recognition and accommodation of difference.
Sweden, Germany, Holland, Spain, Switzerland, Italy, Greece and the United Kingdom all share France's dilemma. Radical-right and center-right political parties are building strength and momentum from a backlash against demographic trends that are irreversible.

The choice is not whether countries that have taken in large numbers of immigrants can undo the changes that have taken place, but rather how they can forge new forms of fraternity.
--
Justin Gest is the author of "Apart: Alienated and Engaged Muslims in the West." He is assistant professor of public policy at George Mason University's School of Policy, Government and International Affairs.
Any opinions expressed here are the author's own.