*** Shkaku i paknaqsisë së minoritarëve
serbë në Kosovë (2000-2015), qëndron në faktin se, ata nuk e njohin shtetin e
pavarur të Kosovës, edhe pse janë të përfaqësuar dhe pjesëmarrës të
drejtpërdrejtë në institucionet dhe në organet e tij. -Edhe pse ata janë
deputetë, ministra dhe zëvendësministra, ata nuk e njohin, por vetëm e
shfrytëzojnë politikisht, ekonomikisht dhe financiarisht shtetin e pavarur të
Kosovës, sepse Serbinë e njohin si shtet
të tyre. Vetëm për këtë qëllim, Beogradi zyrtar ka "lansuar" dialogun në
Bruksel me palën shqiptare të Kosovës, duke
shpresuar se një ditë, Serbia (duke keqpërdorur minoritetin e saj në
Kosovë), me ndihmën e BE-së dhe të Rusisë, do të rikthente sovranitetin e
saj të dikurshëm kolonial në Kosovë
(1912-1999).
Rikthimin në institucionet
e filluan me "Povratakun" dhe e mbyllën me "Srpska Lista" të Aleksandar
Jabllanoviqit në qeverinë e koalicionit Thaçi-Mustafa (dhejtor 2014).
Edhe pas inaugurimit të institucioneve shtetërore të Parlamentit dhe të
Qeverisë multietnike të Kosovës(2000-2015), në të cilat participon edhe
minoriteti serbomalazez, sipas përqindjes së paritetit të vet, pala serbe(me
gjithë hipotekën e saj, si levë nismëtare dhe kryesore e viktimizimit të
shqiptarëve dhe të Kosovës nga ana e regjimit gjenocidal të Serbisë), kursesi
të pajtohet me realitetet e reja, të krijuara në Kosovë pas dështimit të
politikës gjenocidale dhe të agresionit luftarak të "RFJ-së"(Serbia+Mali
i Zi), kundër Kosovës, të drejtuar nga Slobodan Milosheviqi, vrasësi i
shqiptarëve, i kroatëve dhe i myslimanëve boshnjakë të
Bosnjë-Hercegovinës. Nuk pajtohet sepse ushqehet dhe vepron sipas strategjisë
së serbocentrizmit autodestruktiv shekullor të përmbajtjes programore të
Serbisë së Madhe(1844-2015).
Këtë konstatim, e provojnë edhe
përpjekjet e para (pas përfundimit të luftës në Kosovë) të përfaqësuesve të
"Povratakut" (të komanduar dhe të këshilluar drejtpërdrejt nga
qeveria serbe e Beogradit me nënkryetarin e saj në krye, Nebojsha Qoviq ),që të
nxirrnin "extra" koncesione nga kryeshefi i UNMIK-ut, Mihael
Shtajner, ashtu siç vepruan paraprakisht, edhe me
kryeshfat paraprakë të UNMIK-ut, francezin Bernard Kushner dhe danezin
Hans Hekerup.
Histeria e
serbocentrizmit autodestruktiv
Për këtë syndrom të pakënaqësisë dhe të rebelimit të serbëve në Veriun e
Kosovës, të cilët të ndihmuar nga qeveria e Beogradit, plot 15 ia arritën ta copëtojnë qytetin e Mitrovicës
në dy pjesë, me ç'rast , duke përdorur forma të ndryshme të terrorizmit
shtetëror serb, të drejtuar drejtpërdrejtë nga struktura të kamufluara
policore, paramilitare dhe të sigurimit, jo vetëm që t'i dëbojnë mbi 30 mijë
shqiptarë nga banesat, nga shtëpitë dhe nga pasuritë e tyre të patundshme, por
edhe të zbatojnë ligjet dhe Kushtetutën e Serbisë në pjesën e okupuar veriore
të Kosovës.
E, së fundi, ajo që është më
skandaloze dhe më e papranueshme, strukturat e barrikaduara parale serbe së
bashku me Beogradin ia arritën që të "internacionalizojnë" problemin e Kosovës
Veriore, duke shpikur "dialogimin historik" kinëse në emër të zgjdhjes së
"çështjeve teknike" të minoritetit serb, përkatësisht të "normalizimit" të
marrëdhënieve ndërshtetërore midis Kosovës dhe Serbisë. Këtë e provon edhe
lidhja e Marrëveshjes së Brukselit (19 prill 2013), të nënshkruar nga
ish-kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi dhe kryeministri i Serbisë, Ivica
Daçiq në Bruksel nën monitorimin e shefës së diplomacisë së BE-së Katherine
Ashton.
Është me interes që në formë të
një kronologjie të shkurtër dhe përmbledhëse, të trajtojmë historikun e histerisë së serbocentrizmit
autodestruktiv, karakteristikë kjo,e cila gjatë gjithë periudhave
historike ka mbisunduar,duke luajtur rolin më negativ në marrëdhëniet
serbo-shqiptare. Pikërisht, duke u ushqyer me recidivat e këtij fenomeni
patologjik, serbët kanë kryer disa gjenocide mbi kombin dhe truallin etnik
shqiptar,në veçanti nga viti 1842 e deri në vitin 1999(prill). Mirëpo, në saje
të mbështetjes së përhershme dhe të njëanshme të aleatëve të tyre tradicionalë
sllavë(Rusia cariste) dhe të atyre prosllavë (Franca dhe Britania e Madhe),
asnjëherë nuk kanë dhënë llogari para bashkësisë ndërkombëtare për krimet
gjenocidale ndaj shqiptarëve.
Përkundrazi , këto akte të shëmtuara
kundër njerëzimit, Serbia ua ka atribuuar shqiptarëve të pafajshëm ngase ata
nuk gëzonin kurrfarë përmbajtje, as mbrojtje ligjore të bashkësisë
ndërkombëtare (1878-1999)
Ndërkombëtarizimi dhe mbështetja e UÇK-së në Rambuje
Nuk ka asnjë dyshim se me daljen
në skenë të Ushtrisë Clirimtare të Kosovës(UCK) në vitin 1998, e cila në saje
të luftës së saj çlirimtare kombëtare dhe antikoloniale kundër Serbisë
gjenocidale dhe agresive, bashkësisë ndërkombëtare iu imponua si faktor
vendimtar ushtarako-politik, si rrjedhim u përfundua Marrëveshja e Rambujesë
(mars 1999).
Në rastin konkret, për herë të
parë në historinë e marrëdhënieve ndërkombëtare, shqiptarët arritën që të
përkrahen dhe të gjejnë mirëkuptim objektiv nga ana e bashkësisë ndërkombëtare.
Në ndryshimin e baraspeshimit të forcave politike ndërkombëtare, përkatësisht
në kthimin e "balances" diplomatike të kancelarive diplomatike
evropiane në favor të faktorit shqiptar, rolin kryesor e ka luajtur zhvillimi i
luftës drejtë çlirimtare të UCK-së dhe mbështetja e saj direkte nga
administrata amerikane me presidentin Bill Klinton në krye, këta dy
faktorë relevantë sollën në ndërkombëtrarizimin dhe në çlirimin e Kosovës nga
bandat kriminele serbe të regjimit pushtues gjenocidal të Serbisë.
Më pas (me të përfunduar kufta në
Kosovës, pas kapitullimit të Serbisë militariste, policore dhe paramilitariste
të Sloboda Milosheviqit), në kohë paqeje
regjimet reformuese "demokratike" të Vojsilav Koshtunicës, Zoran Gjingjiqit dhe të Nebosha Çoviqit, (edhe pse kryetari-përfaqësuesi i
tij, S.Milosheviq ishte nxjerrë në bangën e zezë të Gjykatës Ndërkombëtare në
Hagë), kursesi të vetëdijësohej dhe të kuptonte gjendjen reale në Kosovë.
Në vend se të ndikonin pozitivisht në minoritetin e tyre, duke i motivuar që, në përputhje me
ligjet dhe me ligjshmëritë, të dala nga Korniza kushtetuese e Kosovës, si dhe
nga paragrafët e Rezolutës 1244 të OKB-së, të kooptoheshin në organet dhe në
institucionet përkatëse të Parlamentit dhe të Qeverisë multietnike të Kosovës,
sikurse përfaqësuesit e minoriteteve të tjera, Beogradi (sikurse gjatë mandatit
të kryeadministratorëve të mëparshëm, Bernard Kushner dhe Hans Hekerup), e
nxiste palën serbe, që të vazhdonte me shantazhe dhe me obstruksione të
pajustifikueshme të bojkotit, që kishin përllim të fundit destabilizimin e
gjithë asaj, që kishte investuar dhe
kontribuar bashkësia ndërkombëtare në Kosovë për të ndërtuar një
shoqëri të re civile me parime dhe me standarde demokratike të botës së
qytetëruar moderne, të pavarur nga Serbia, ku të të gjithë qytetarët e saj, do
të ishin me të drejta dhe detyrime të
barabarta para ligjit.
Kisha ortodokse dhe shkenca serbe
në
funksion të gjenocidit serb në Kosovë
Ndër forcat centrifugale të politikës pushtuese serbe ndaj territoreve
etnike shqiptare dhe të ushtrimit të sundimit të sistemit kolonial të saj, janë
pa dyshim Kisha ortodokse dhe kuazishkenca serbe, institucione këto, që ndër
shekuj, objekt parësor të programit të tyre nacionalshovinist kanë pasur
asgjësimin e qenies shqiptare dhe të sundimit kolonial të territoreve indigjene
të Shqipërisë etnike.
Mirëpo, zbatimi në praktikë i një
programi të këtillë me karakter afatgjatë historik nga ana e politikës serbe,
është provuar si i suksesshëm vetëm në një segment të saj-ankesimin dhe
kolonizimin e trojeve dhe të popullit shqiptar, por jo edhe në asmilimin dhe në
shfarosjen definitive të shqiptarëve nga trungu i tyre i lashtë etnik.
Me gjithë pretendimet territoriale megalomane (që nga Beteja e Kosovës 1389 e
deri në qershor të vitit 1989, kur në saje të makinerisë së terrorizmit dhe të
gjenocidit të institucionalizuar shtetëror serb, u pezullua përfundimisht
autonomia e Kosovës së vitit 1974, duke dëbuar, duke përndjelur, duke vrarë, duke
plagosur, duke torturuar dhe duke burgosur me mijëra shqiptarë të të gjitha
moshave.
Këtë tragjedi të shqiptarëve të pambrojtur të Kosovës, e
vulosi para gjithë botës, kryekrimineli i Ballkanit, Slobodan Miloshviq me fjalimin e tij të mbajtur në Gazimestan, me
rastin e kremtimit të Vidovdanit (28 qershor 1989). I sfaqur si "feniksi", i ndërsyer dhe "i
bekuar" nga Kisha Ortodokse Serbe, i cili mbajti "liturgjinë
politike", duke apostrofuar se Serbia sërish do të hidhet në beteja të
reja të përgjakshme, por të "suksesshme" sikurse ajo e Kosovës (1389),
gjithnjë duke llogaritur në mbështetjen e kryegjësë sllave-Rusisë dhe të
aleatëve të tjerë tradicionalë saj për asimilimin dhe për
spastrimin e shqiptarëve nga Kosova, duke qenë se sipas mitilogjisë së krijuar
ndër serbë, kjo pjesë e territorit të Shqipërisë etnike, gjithmonë paskësha
qenë "zemra dhe djepi i Serbisë").
Pikërisht në prag të kremitimit të
610-vjetorit të disfatës së betejës së Kosovës, më 24 Mars 1999, Serbia
okupatore mposhtet dhe thyhet edhe më keq sesa në Betejën e Kosovës, si
rrjedhim i luftës së drejtë çlirimtare kombëtare të UCK-së dhe të bombardimeve
78-ditëshe të Aleancës së Atlantikut Verior(NATO),sepse me këtë rast
përfundimisht "përshëndetet" nga zotërimi i mëtejmë kolonial i
Kosovës.
Ia vlen të nënvizojmë se
"humbja" e Kosovës nga jurisdiksioni dhe sovraniteti kolonial serb, në perspektivën
e afërt, paralajmëron edhe çlirimin e territoreve të tjera shqiptare nga çizmja
shekullore barbare sllave në Ballkan. Një shthurje e tillë, së shpejti pritet
të manifestohet edhe në Anamoravë(Preshevë, Bujanoc dhe Medvegjë). Këtë, do ta
stimulojë dhe do ta përshpejtojë pikërisht "agjenda" e kërkesave
permanente të skjashme dhe nacionalshovinste të minoritetit serb në
Kosovë, të cilat janë vazhdimisht të njëanshme dhe në disfavor të ineteresave
vitale të palës shqiptare dhe të përpjekjeve serioze të misionit paqësor të
bashkësisë ndërkombëtare në Kosovë, e cila pareshtur akuzohet nga pala serbe:
Kisha Ortodokse Serbe (si gjithnjë "flamurtare" për shfarosjen e shqiptarëve nga
territroret e Shqipërisë etnike) dhe regjimi aktual i Beogradit, se gjoja, minoriteti
serb në Kosovë, edhe pas përfundimit të luftës, "është zhveshur" nga të të gjitha të drejtat
dhe liritë themelore të njeriut dhe, "jeton i getoizuar" në Kosovë(!)
Antinomia e ndërrimit të
tezave-vazhdimësi e paranojës
dhe
e deformitetit shkencor të "kujtesës historike" serbe
Duke mos pretenduar, që të hedhemi në historinë e largët të këtij
fenomeni absurd të politikës dhe të historiografisë falsfikatore serbe, ia vlen
të përqëndrohemi në pasqyrimin e tij, që i përket periudhës më të re të
marrëdhënieve serbo-shqiptare, duke filluar që nga viti 1981, kur përmes
demonstratave studentore shqiptare në Prishtinë dhe në qendrat e tjera të
Kosovës, të organizuara dhe të prira nga vepritarët e dalluar të Lëvizjes
Kombëtare për Clirimin e Kosovës, siç ishte z. Hydajet Hyseni, botërisht iu bë
e ditur si regjimit të egër kolonialist serb, ashtu edhe mbarë opinionit
ndërkombëtar, se kërkesa e popullit shqiptar, që Kosova të jetë republikë
mëvete ishte e drejtë dhe imperativ i domosdoshëm historik i kohës.
Mirëpo, fatekqësisht edhe në këtë
rast, regjimi totalitar çetniko-fashist-komunist i Serbisë (sikurse të gjitha
regjimet e mëparshme hegjemoniste serbe), duke u mbështetur drejtpërdrejt nga
agjenturat e klerikëve të Kishës ortodokse serbe dhe të shërbimeve sekrete të
zbulimit dhe të kundërzbulimit policor dhe ushtarak serb, jo vetëm se u tregua
i "shurdhër" ndaj kërkesës Kosova Republikë, por këtë e sofistikoi
sipas "shijes" së politikës tradicionale të antinomisë së
ndërrimit të tezave të deforimitetit të "kujtesës historike" dhe të
paranojës kolektive serbe kundër ekzistencës dhe të drejtës historike të
popullit shqiptar në Kosovë. Për arritjen e një objektivi të këtillë
antishqiptar, përpos ushtrimit të forcës ushtarake, policore dhe paramilitare
kundër shqiptarëve në Kosovë, regjimi shtypës i Beogradit angazhoi dhe
shfrytëzoi në maksimum "shërbimet
e vullnetit të mirë" të Kishës ortodokse serbe dhe të Akademisë së
Shkencave dhe të Arteve të Serbisë, ku pa u penguar fare nga
faktori ndërkombëtar, institucionalizoi terrorin gjenocidal në Kosovë, i
cili mbretëroi tërë dekadën e fundme të shekullit XX.
Sipas së "drejtës ndërkombëtare"
serbomadhe, - "Kosova republikë-gjenocid"!!!
Në funksion të mbështetjes dhe të avancimit të politikës kolonialiste dhe
militariste të Serbisë dhe të Malit të Zi kundër qenies shqiptare në Kosovë (
në prag të përmbysjes së ish-RSFJ-së nga virusi
nacionalshovinist-çetniko-serb), janë shkruar vëllime të shumta tekstesh nga
autorë të fushave të ndryshme të shkencës, të publicistikës, të informimit serb
etj. Mirëpo, ne në këtë rast po japim
vetëm një shembull karakteristik nga "shkenca e së drejtës ndërkombëtare
publike" serbe, që autorët e saj prof.dr.Smila Avramov dhe prof.dr.Milenko
Kreqa, përmes librit të tyre:"Medjunarodno javno pravo"(E drejta
ndërkombëtare publike", botuar më 1990, e "zgjerojnë"
përkufizimin e nocionit të gjenocidit, duke i shtuar "atributin":
Republika e Kosovës(!)
Kjo përpjekje tendencioze e qarqeve të caktuara politike, kishtare dhe
shkencore serbe për të mistifikuar të vërtetën historike të shqiptarëve në
Kosovë, nuk është kurrfarë risie për opinionin shqiptar. Këtë e provojnë edhe
dokumentet historiko-diplomatike gjermane dhe austriake, të cilat vënë në dukje
se Patrikana e Pejës(1557) e ka luajtur rolin dominant në ndërtimin dhe në
përhapjen e ideve serbomëdha.
"Shfaqja e kësaj ngrehine të re
shtetërore teokratike ortodokse serbe(në kuadrin e shtetit turk), 100 vjet pas
shthurjes së Serbisë Mesjetare(1459-1557), i kishte vënë vetes për detyrë, që
në emër të idesë ortodokse serbe, të pushtonte gjithë Ballkanin, në veçanti
pjesën veriperëndimore të tij".
Duhet të nënvizojmë se shtrembërimi i historisë së popujve të Ballkanit,
sidomos të popullit shqiptar, nga ana e kishës dhe e shkencës serbe, ndikoi
negativisht edhe në rrjedhat e politikës dhe të shkencës evropiane, të cilat
Serbisë i hapën shtigje të reja për shtrirjen e hegjemonisë dhe të pushtimeve
ekspansioniste koloniale.
Prof.Dr.Smila Avramov, një antishqiptare e tërbuar!
Pikërisht, mbi këto baza edhe
shkenca e sotme serbe është në funksion të zhvillimit të politikës së këtillë.
Këtë e provon edhe botimi i tekstit ("Medjunarodno javno
pravo",Naucna knjiga, Beograd,1990), shkruar nga prof.Dr.Smila Avramov dhe
prof.Dr.Milenko Kreqa, nga përmbajtja e të cilit shihet, se këta autorë, nuk
kanë mundur të lirohen nga paragjykimet dhe konceptet stereotipe të
nacionalshovinizmit serb, edhe pse ky tekst është me përmbajtje juridike
ndërkombëtare,ku sipas metodologjisë dhe kritereve shkencore, assesi nuk
lejohet,që normëzimi i së drejtës ndërkombëtare, të ndërtohet dhe të interpretohet
sipas "riformulimeve" arbitrare dhe tendencioize individuale, siç
kanë vepruar në këtë rast dr.Smila Avramova dhe dr.Milenko Kreqa.
Edhe pse në këtë tekst universitar janë eliminuar njësitë e mëparshme mësimore
të karakterit ideologjik të sistemit paraprak komunist, autorët e theksuar, të
prirur nga idetë nacionalshoviniste serbomëdha nuk kanë mundur të heqin dorë
nga recidivat e dikurshëm të historiiografisë tendencioze dhe subjektive serbe
, të krijuar në dëm të interesave të popullit shqiptar. Këtë e ilustrojnë "shkencërisht",
me këtë shembull:" Na primer, genocid na Kosovu ostvaruje se pod
gestom-etnicki cisto Kosovo",f.207, ku flitet për veprat
penale dhe për përgjegjësinë individuale me karakter ndërkombëtar.
Në të vërtetë, citati "Për shembull, gjenocidi në Kosovë po realizohet nën
parullën:Kosova etnikisht e pastër", këtu është përdorur, me qëllim që,
Smila Avramov dhe Milenko Kreqa, të zgjerojnë përkufizimin e nocionit të
gjenocidit në mohimin e lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës shqiptare.
Mirëpo, për fat të keq, në rastin konkret e kanë bastarduar përkufizimin
ekzistues të gjenocidit, ngase deri tani në doktrinën e së drejtës
ndërkombëtare publike nuk ka ndodhur që, migrimet e ndryshme të popujve, të
trajtohen si elemente të gjenocidit, duke qenë se ato kanë thjesht karakter
ekonomik. Futja e "parullës" (Kosova etnikisht e pastër), si element
i zgjerimit të përkufizimit të gjenocidit, në normëzimin e kësaj disipline
shkencore, jo vetëm që nuk ka kurrfarë peshe shkencore, por mbi të gjitha është
një nonsens me elemente barbarie, që në esencë nënkupton kultivimin dhe
vazhdimësinë e politikës së egër shtypëse të kolonializmit serb, që tani
përputhet plotësisht me kryerjen e gjenocidit serb ndaj shqiptarëve në Kosovë(1998-1999)..
Si mund të cilësohet "parulla" Kosova etnikisht e pastër (që
në këtë rast Smila Avramov dhe Milenko Kreqa aludojnë në kërkesën Kosova
republikë), se ka karakter gjenocidi?! Kur kjo kërkesë e ka bazën e
vet në të drejtën natyrore dhe historike kombëtare, etnikisht, politikisht dhe ligjërisht
e qëndrueshme dhe racionale, de jure e pakontestueshme, sepse kjo nuk përmban
kurrfarë elementi apo "motoje" diskriminuese a segregacioni ndaj
minoriteteve të tjera që jetojnë në Kosovë. Kjo është një tezë spekulative, që
ka karakter dhe prapavijë të thellë propagandistike dhe politike antishqiptare,
që përputhet plotësisht me "irredentizmin", "separatizmin" dhe me
"secesionizmin", që gjithashtu janë prodhim dhe "zbulim
epokal" i kishës, i shkencës dhe i politikës serbe, se gjoja shqiptarët
nuk kanë kurrfarë të drejte në truallin e vet etnik shekullor, dhe se janë
pakicë, që pretendojnë të shkëpusin territorin "integral të
Serbisë-Kosovën, me qëllim që t'ia bashkëngjesin Shqipërisë së Madhe"(!)
Sofistikimet dhe trillimet e
këtilla me të drejtën legjitime të popullit shqiptar në njohjen e së
drejtës së vetëvendosjes, janë kompatibile vetëm me pikëpamjet dhe me idetë
serbomëdha të Kishës ortodokse serbe,që pikëmbështetjen e kanë në Programin e
"Naçertanisë" së Ilija Garashaninit(1844), në veprat
nacionalshoviniste të Dositej Obradoviqit(1783), në Memorandumin e krijimit të
Mbtretërisë së Përbashkët Serbosllave" të mitropolitit të Karllovcit,
Stefan Stratimiroviqit(1804),drejtuar Oborrit Mbretëror të Rusisë,gjatë
periudhës historike të sundimit të Katarinës II, në veprat e Jovan Subotiqit
(1839), i cili konsiderohet si një nga armiqtë më të përbetuar të ilirëve
dhe të Ilirizmit. Pra, edhe sot, pas sa e sa shekujsh, nga idetë dhe programet
e këtilla serbomëdha, nuk kanë mundur të lirohen(dekada e fundme e shekullit
XX) as prof.dr. Smila Avramov,as prof.dr.Milenko Kreqa, edhe pse në tekstin e tyre
"E drejta ndërkombëtare publike", nuk bëhet fjalë për "çështjen
ilire", megjithatë në kaptinën e tretë "Të drejtat e njeriut-etapa e
re në zhvillimin e bashkësisë ndërkombëtare" edhe pse konkretisht nuk i
emërtojnë - shqiptarët i akuzojnë me paturpësi për "vepër
gjenocidi"(!)
Parulla "Kosova etnikisht e pastër", nuk është "produkt" i
shqiptarëve, por në të kundërtën, program afatgjatë i politikës pushteuse të
Serbisë, që t'i shfarosë shqiptarët nga territoret e tyre shekullore.
Pra, këtu, nuk kemi të bëjmë me
kurrfarë "parulle", që u referohet shpërnguljes së serbëve,malazezëve
apo pakica të tjera nga Kosova,por këtu është bërë ndërrimi i tezës, në këtë
kontekst Serbia është ajo, e cila në vazhdimësi ka spastruar Kosovën,
Anamoravën dhe viset e tjera të banuara me etnikumin shqiptar(ku janë sot
shqiptarët e Bllacës, të Kurshumlisë, të Toplicës, të Vranjës etj.?).
Tani në kontinentet e ndryshme të
botës ndodhen më se 5 million shqiptarë të shpërngulur nga Kosova,
Plava,Gucia, Ulqini,Tivari, Hoti,Gruda, Ilirida dhe Anamorava si rrjedhim i
gjenocidit dhe i hollokaustit shekullor serbomalazez e maqedon.
Në këtë vështrim, është dashur të analizohej
dhe të trajtohej sintagma "Kosova etnikisht e pastër", e jo, kjo të
keqinterpretohet me tendencë, që të inkorporohet si "elementi i ri" i
përkufizimit të nocionit të gjenocidit. Këtë "novus" kuazishkencor
mund ta zhvatë vetëm paranoja politike kolektive, Kisha Ortodokse Serbe dhe
"shkenca" serbe e dr.Smila Avramovit dhe e dr.Milenko Kreqës, e
kursesi normat dhe parimet e standardizuara të së drejtës pozitive ndërkombëtare.