NJË KALË I GJELBËR Nga ADEM ZAPLLUZHA Poezi prej librit 'Sytë e gurtë të erës'
E Djelë, 05.03.2015, 11:10am (GMT+1)
Nga ekspozita e
librit të Adem Zaplluzha , Prizren 22 dhjetor 2014
Biblioteka e
qytetit
NJË KAL I GJELBËR
Njerëzit thonë se ëndrra
Është një pjesë
përbërëse e vdekjes
Kurse unë them të
kundërtën
Vdekja është ajo
pjesë e ëndrrës
Që fle përherë
Në sqepin e zogut
të verdh
Një kalë i
gjelbër
Mbrëmë vrapoi
çmendurisht
Nëpër udhët e
dizgjinëve
Vrapoi
Dhe askurrë nuk u
ndal
Të bisedoj
Me kroin për
etjen e shirave
E shirat këtu
Reshin vetëm kur
kanë etje
Bien jo për ta
shuar mallin
E mjegullave të
shfrenuara
Por për të
bisedua
Për ëndrrën e
mëngjesit
Njerëzit përherë
mendojnë
Se ëndrrat nuk
janë të mira
Por kurdoherë
ëndërrojnë
Vdekjen e zogut
shtegtarë të gjumit
Ëndërrojnë edhe
shiun si një zog
Që nuk ndalet
Te portat e
kujtesës
PËRTEJ DRITËS SË QIRIUT
Ndoshta çdo person
Ka të drejtë të jetoj si bleta
Me ëndrrën e saj të huazuar
Prej zogjve të galaktikës
Të jetoj ashtu
Si i pëlqen gjumit të saj
Të vrapoj
Ose të iki diku mes hapësirës
Dhe asaj pjese të padukshme të erës
Por kryesore është
Se duhet të largohet diku
Të shkoj
Përtej dritës së qiriut
Që ndizet në heshtje
Te moli i peshkatarit të vetmuar
Kur njerëzit gjunjëzohen
Ata instinktivisht i luten dikujt
Që i besojnë
Ose që kurrë nuk i kanë besuar
Por ata luten dhe instinktivisht
I lëvizin gishtat e holla
Për t'i ngjizur
Me shpirtrat e lutjeve pagane
SA HERË QË I HAPËM SYTË
Ndoshta ecja ime
Po i përngjan sonte një ëndrre
Që e luante në telat e violinës
Dikur një erë e çmendur
Ëndërr pa kurrfarë skenari
Herë binin gjethet
E herë binte një gjelbërim
Nga buzët e natyrës
Po mos të ishte kështu
Kjo nuk do të kishte qenë ëndërr
Por një zhgjëndërr
Posa e filluar në zemrën e pluhurit
Ne ecëm deri te burimi
Por nuk na dhanë pikë uji
Vetëm era e molisur
Qante te lisat si një nuse e ve
Ëndrra e ime
Nuk mund të ishte edhe ëndrra e juaj
Unë i përjetova pak më ndryshe
Udhët e humbura të gjumit
Sa herë që i hapim sytë
Te bebëzat tona të fishkura
Përgjon një ëndërr e trishtuar
Ëndrrën e erës
Dhe të vetmisë së njeriut
PO MË DUKET KJO STINË
Për çdo ditë e më shumë
Po më duket kjo stinë
Është duke i përngjarë njeriut të dehur
Kur kalon përtej urës
Me një këmishë të shqyer
Kjo pranverë ka filluat të frymojë
Si fëmijëria ime e kafshuar
Asnjë lejlek i bardhë
Sivjet nuk ndalet
Nëpër çatitë e qytetit të rrënuar
Edhe këto mjegulla që po zbresin
Më duken disi të largëta
Si ëndrrat e fëmijërisë sime
Në zbritje e sipër
Po ecin me hapa të huaj
Ne pritëm një kohë të gjatë
Ardhjen e një stine më alegro
Tingujt e dhimbshëm
Të një serenate sonte po pikojnë
Nën ullukët e vetmisë
Ku qajnë fëmijët e lagjes
Më pastaj shikojmë
Si lisa të dehidruar vjeshtën
Dhe nuk mund të bëjmë asgjë
Mjegullat e zeza dynden
Prej një ane
Në anën tjetër të atdheut
I cili askurrë nuk i ndali britmat
NJË COPË MJEGULLE
Mëngjesi i mërdhirë
Shikoj se si plaket pasqyra
Në flluskat e ujit
Një njeri më bënë me dorë
Nuk kuptoj
A është duke i përshëndetur
Rrudhat e ballit tim
Ose thinjet e flokëve të stinës
Por një përshëndetje
Si fantazmë
Vjen nga lashtësia e erës
Dhe zgërdheshet
Me qepallat e zbardhura
Mes dhëmbëve të krehrit
Një copë mjegulle
Te flokët e mëngjesit
End këmishën e një stine
Dhe ia dhuron pasqyrës
Në çastin
Kur dënesin zogjtë e fjalëve
ADEM ZAPLLUZHA
|